|
Ik sta voor de servieskast van mijn oma
en zie in de kopjes meer dan tachtig jaar lief en leed.
Er is er niet één volmaakt;
in sommige zit een barst,
hier en daar zijn kleine stukjes afgesprongen,
ontbreekt een oor of passend schoteltje.
Maar één ding hebben ze gemeen:
er kan uit gedronken worden.
Ik sta voor mijn boekenkast
en zie vijftig jaar verzamelwoede.
Sommige boeken zijn zo vaak ter hand genomen
dat een elastiekje de losliggende pagina's bij elkaar moet houden,
bij andere steekt een boekenlegger omhoog
als aanwijzing dat de schrijver mij is kwijtgeraakt.
En dan zijn er de boeken voor later:
boekensteunen voor een mens.
Ik lig bij mijn radio
en waan mij in het Madurodam van de menselijke gevoelens.
Verbonden met mensen die het ook niet weten,
op zoek naar de zin van het bestaan,
worstelend met de eeuwige waarom-vraag.
Sommigen eenzaam, anderen heerlijk gelukkig.
Op weg naar een nieuwe dag,
geholpen door stemmen in de nacht.
|
