Het Nest



Ik had een oude kennis op bezoek en hem verteld van mijn nieuwste ontdekking. Ik had hem daarover nog niet veel onthuld. Maar ik scheen hem desondanks nogal nieuwsgierig te hebben gemaakt, (wat ook eigenlijk een beetje mijn stiekeme bedoeling was).
    Aldus, vond ook mijn kennis na de thee, moest het er maar van komen; we zouden eens gaan kijken.
    We stonden we op, trokken onze jasjes recht en liepen de tuin in. De zon scheen, maar het was tamelijk fris; ik sloot de serredeuren weer achter ons, (waarbij het gerammel van de ruitjes me vertrouwd in de oren klonk); hierna moest ik mijn kennis, die mij als "gids" naar het geheim van mijn tuin niet kon ontberen, – haastig achterna benen.
    – Mijn tuin is weliswaar niet groot, maar hij lijkt dat wel doordat hij bewust onoverzichtelijk is aangelegd. Met allemaal groepjes kromme bomen, hoog struikgewas en bochtige paden en zijpaden. Door die bochtigheid moet de bezoeker steeds hoeken om, en ervaart hij dat ieder uitzicht beperkt is tot een meter of tien, consequent. –
    Na drie of vier bochten te zijn omgegaan, hield ik stil bij een randje lage struiken van een klein aangelegd gazon. Ik trok een paar takken opzij. "Hier is het," zei ik, "moet je kijken..."
    "Het", dat was een soort vogelnest op de grond, gemaakt van hooi en takjes, vies geel als een rand en slijmerig aangesmeerd. Daarin bewoog iets, ongeveer als een klomp dikke wormen, een van oorsprong primitief leven, met een vreemd droog geritsel. De kleur was donker aubergine, bijna zwart; maar er waren er ook een paar tussen van vuil roze, en alle ongeveer tien centimeter lang. Er krioelden er meer dan de vorige maal zag ik, en er bleken er zelfs een paar over de rand gevallen. "Wat het is weet ik niet," zei ik, "ik heb dit nog nooit gezien. Net dunne slangetjes. Of buisjes – want ze zijn hol... en krom... slap als gekookte macaroni... Toch zit er blijkbaar iets levends, geelachtigs, binnenin...
    En ze stinken ook, ruik je het? – Ik denk niet dat je ze kunt eten," grapte ik.
    Ik moest hierna opkijken naar de kennis omdat die iets leek te willen zeggen met een rare stem. Hij zag er heel ongezond uit, met een gelaat zo grauw als een ongewassen dweil. "Beuh, buh!" riep hij opeens, holde weg en begon krakend over te geven tussen de hortensia's even verder. Daar gingen de cognac en de zoutjes.
    Hoe teleurgesteld was ik nu in mijn kennis! Ik voelde me beledigd! Kotsen in mijn tuin! Zoiets deed je toch niet! – Voor straf ging ik niet naar hem toe om hem moed in te spreken. Gèdver! – geen sprake van dat hij op begrip of medeleven van mijn kant zou mogen rekenen! Overgevoelige maag of niet.
    Ik keerde me af en maakte zonder iets te zeggen rechtsomkeert. Hij stond nog steeds gebukt tussen de bloemen en wapperde met zijn hand opzij dat hij liever nog even in de buitenlucht bleef.

Na een paar minuten was ik terug in de serre.
    En daar overzag ik binnen één seconde de situatie. Er lag ook zo'n buisje op het vaste tapijt, op ongeveer een meter van de deur. En er stulpte iets uit als een worm, gelig, met een punt die bewoog als tastte hij de omgeving af, waarna hij weer werd ingetrokken.
    Verderop bij de boekenkast lag er nog een, wiegelend als een giftige bloemstengel in de zwakke wind. En er lagen er nog meer...
    Iets van de walging van mijn kennis kwam over mij. In volkomen onzekerheid wat te doen stond ik bij de serredeuren; zou ik de kamer in gaan of weer naar buiten?
    Toen hoorde ik een vreemde kreet...
    Wat ik zag, was dat er iemand in paniek over het gazon kwam aanhollen; zijn lange haren wapperend langs zijn verkrampte gelaat, zijn jasje onwezenlijk om zijn schouders golvend als dun blik.
    Het was mijn kennis die voor iets op de vlucht geslagen moest zijn.
    Werkelijk ontzettend moest hij zijn geschrokken. Verbijsterd door iets waarmee hij nog nooit was geconfronteerd.
    Hij bereikte de border, maar struikelde en viel languit in het gras. Haastig weer opkrabbelend, keek hij met grote angstogen achterom.
    Ik zag even zijn gezicht en het was of daar gaten van ontsteltenis in waren gevallen.
    – En het was onbegrijpelijk zo snel als hij tussen de bomen achterin de tuin verdwenen was.