|
en als ik denk dat dit het was
alsof je twee gezichten had
waarvan de ene lachte
de andere in het gisteren bleef
geloof ik nog dat jij het bent
die mij haar liefde schenkt
alsook dit leven dat jij mij
nu, eeuwen al geleden, gaf
wat doe jij echter met dit zeer
dat 'k niet meer dragen kan
en met de pijn die bodemloos
in 't harde van jou zijn verdwijnt
wat met mijn houden van
dat mij als last nog steeds bezwaart
wanneer mijn hoofd rust op je schouders
die jij toch weer verdwijnen laat
hoe hunker ik – en altijd nog -
naar wat een polsslag laat versnellen:
die enkele zachte blik, een streling op
een wang, nog van de tranen nat
moeder, wat zul je later mij vertellen?
sunset 07-03-2013
http://sunset.deds.nl
|