|
de zomer ging niet, bleef en lag
als mysterie op uitgeademde wegen
warme steen, geen sporen na schreden
en toch vochtige lucht
wonden helen niet
altijd dezelfde beweging
‘s namiddags met de hand
stof en olie van verhitte wielen
uit tranende ogen wrijven
zich niet als wederkeer zien, volhardend
in staal en beton herinnert zich de stad niets
en jij nog minder dan versleten voetzolen
eeltige handen; waarom niet bekennen:
telkens smalle passages en achter elke hoek
in plaats van (een welbepaald) weten
duikt weer een straat op, dezelfde
buiten op banken slapen mensen in dozen
in sommigen liggen stinkende lijven
en niemand ademt door neuzen
tussen struiken bedrinkt iemand zich
heel alleen, en achter mijn ruit
beschilder ik gezichten
kijk naar het kalen van bomen
slaap overmant mij, sereen
sunset 26-10-2014
http://sun-set.webklik.nl
|