Hij stapte met nerveuze gedrevenheid voort; de spijkerbroek veel te ruim voor zijn benen.
De vrouw die achter hem aan stapte leek net een klein paardje, met het kittige geklikklak van haar afgesleten hakjes en haar sluike manen. Nou ja een schillenpaardje dan.
‘Wacht Sjon,’ riep ze, waarop ze haar neus met een ratelend geluid ophaalde.
-‘Sodemieter op, wijf’, was zijn reactie, maar zij zette een drafje in.
Ik hing uit mijn raam en keek naar beneden omdat ik vrienden verwachtte en naar ze uitzag. En om te checken of mijn fiets er nog stond, want dit is een fijne oude buurt, maar wel een met gebruiksaanwijzing.
‘Toe nou Sjon’, smeekte ze: ‘als ik wat heb, dan deel ik toch ook?’ ‘Fuck you, kankerwijf, jij deelt godverdomme zelfs wat je níet hebt!’ ‘Ja, maar schat, wist ik dat die horse nep was?’ ‘Help me nou toch lieverd; ik ben zo ziek; zo kan ik niet werken!’ Dat laatste argument leek hem aan te spreken. Hij vertraagde enigszins zijn pas, nog wel geïrriteerd, zodat zij in draf naast hem kon komen. Toen sloeg hij zijn arm om haar schouder. ‘Kom dan, stuk, we gaan scoren’, zei hij.
Nu liepen ze langs mijn fiets. Ik durfde nauwelijks te ademen; het voelde alsof ik een jury oordeel afwachtte. Zijn blik gleed routineus langs de sloten, maar blijkbaar vormden ze geen uitdaging. Langzaam ademde ik uit. Toen ze uit zicht waren sloot ik het raam en wierp een keurende blik op de gedekte kersttafel, met de rode servetten en zilverkleurige kaarsen. ‘Precies goed’, vond ik.
Even later ging dan eindelijk de bel. Het werd een fijne avond, zo’n zeldzame, met gesprekken over vriendschap en het leven. Vroeg in de morgen vertrokken mijn gasten en ik keek vanuit het raam hoe ze aangeschoten de straat uitfietsen. Ik voelde me heerlijk en voldaan.
Kijk nou toch eens: daar was dat stel van eerder weer.
Zij liep voorop en hij sukkelde erachteraan, van links naar rechts zwaaiend, met zijn hoofd scheef naar beneden hangend. Ik kon zijn ogen hiervandaan niet zien, maar ik wist dat zijn pupillen speldenknopjes in een lege blauwe zee waren. Een golf van nostalgie nam me heel even; één seconde mee.
De vrouw droeg een zilveren slinger over haar schouders; een stukje kerstversiering dat ze blijkbaar ergens was tegengekomen. Het was nogal een contrast met dat grauwbleke meisje, maar ze voelde zich er mooi mee en ze straalde van levenslust. Ze danste bijna door de straat. Even zag ik haar zoals ze had moeten zijn, nee, zoals ze zou kùnnen zijn. Nu zag ik pas hoe jong ze was en dat haar leven nog voor haar lag.
‘Schatje, engel, wacht nou even!’ Jengelde haar Sjon, die gedesoriënteerd tegen een boom hing.
Ze minderde vaart, zodat hij haar smalle schouder kon vinden. De glans was alweer verdwenen.