|
in nacht wanneer de geesten roepen
naar donkere krochten waar ik niet kan zijn
waar zielen wachten in slaapdronken luchten
tot aan de jongste dag, en zonder pijn
zijn wij weer één en oud gekende lijven
rakelen het gisteren op dat al reeds lang voorbij
alsof 't mij wurgend knelt door een verlangen
dat ik in dag toch nooit echt kan beschrijven
daar in dat wandelen volgt mij nimmer 't leven
de woorden klinken hol, zij zingen niet
en wat net sliep ontvouwt zijn vleugels
brengt mij als troost een melancholisch lied
's ochtend wanneer 'k ben heengezonden
- enkel hun beeld mag met mij mee -
helen mijn dromen d' ergste wonden
stillen het hunkeren door wat ik kreeg
sunset 0-07-2012
|
