|
ik sta in 't water
een rots waaraan
niet enkel golven branden
ook mossen knagen
steeds de steen
en langzaam dringt
het zout in d’ adem
van wie ik ben
want wat is 't leven
meer dan ruimte, tijd
aan dat niets kleeft
wanneer je wandelt in dit zijn
hoor je van in 't begin
de stemmen, klanken
het zingen van de zee
dat je steeds huiswaarts roept
zo zijn wij broeders
rots en ik, en beiden
dragen wij geen vruchten
noch geeft een wind
ooit onze sporen vrij
wij zijn dat wat we zijn
tot loop der tijd
ons erodeert
en uit onszelf bevrijdt
sunset 03-06-2012
|
