|
in alle hoeken van de kamer schimpt het winter
er staat een kleine vrouw verminkt als moeder
ze wenkt van pijn bewust van tijd als honger
ik doe haar drie gestolen jassen aan
ik weet nog hoe ze -kijkt met beurs gekleurde
ogen en lees haar wereld uit de lucht.
Er zou een trein stilstaan met bleek geslagen
sterren op de wanden van haar hart
-een Hauptstrasse om het woorden te geven-
in mijn handen op de tafel klimt een toren
die zelfs zonder vuur het leven uit de zielen snijdt
twee staan verdronken achter mij en wijzen oorlog
een glazen bol schrijft namen een gezicht
de grens van lichaam overschreden, stijf van weten
ze sluiten naadloos aan op grond gericht
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|