|
de zee, als lichte streep
en onbeweeglijk haar kleur
stijlvol zoals een hemel
in een transcendent
dat niet valt te ontcijferen;
de bomen: uitroeptekens
waar niets te horen valt
dan weeklagend gezang
- een messnee licht van maan
dat kam van golven deelt -
de zwarte klok van 't water
nacht, dag het koor van golven
als litanie, maar geen gebed
enkel aanbidding van niemand
niets ermee bedoeld, genoemd
dan 't zwijgen waar de wind
de zeilen leidt en in de avond
ook het simpele niet meer zijn
sunset 27-01-2012
|