|
Dag Buigt, hier is het eerste sprookje uit de cyclus die je graag wil.
De betoverende ster
-U zult er aan moeten wennen, mijnheer Bruinsma, dat U niet meer in Uw eigen huis woont. U woont hier samen met andere mensen, maar dat kan toch ook best gezellig zijn? U zou moeten proberen U wat aan te passen, anders vereenzaamt U helemaal. Waarom gaat U niet naar de aula, daar begint over een half uurtje een concert. Er is een gemengd koor en een geweldige pianist, U zult zien dat het heel mooi wordt.-
- Ach nee zuster, laat mij nu maar lekker hier zitten-, antwoordde de oude man en keek de jonge bejaardenverzorgster vriendelijk aan.
- Nou ja, dat is natuurlijk Uw goed recht, mijnheer Bruinsma, maar sluit dan liever wel het raam, want het is hier veel te koud. U wordt nog ziek als U niet oppast. U kunt toch ook naar buiten kijken met gesloten venster?-
-Nee meisje, dat kan niet, of liever gezegd, dat wil ik niet. Ik wil naar haar kijken zonder dat er zich iets tussen haar en mij bevindt. Dat doe ik al meer dan tweeënzeventig jaar, iedere avond als die lage ster daar tenminste zichtbaar is. Vaak is het bewolkt en daar word ik treurig van, want dan mis ik haar heel erg. Meestal ga ik dan naar naar bed. Ooit hoop ik een teken van haar te krijgen, en waarom zou dat deze avond niet zijn? Het is helder weer, ik ben hoopvol gestemd. Ziet U zuster, hoe mooi die ster is?-
- Ja, mijnheer Bruinsma, ik vind alle sterren mooi. Maar veel verschil zie ik niet, behalve dan dat de ene ster wat helderder is dan de andere-
- Meisje, als je wilt zal ik je vertellen wat ik in die ster daar zie. Heb je vijf minuutjes?-
Zij nam plaats op de tweede stoel die het vertrekje rijk was en glimlachte.
- Welnu- sprak de oude man - Ik was tweeëntwintig en wandelde met een heerlijk meisje door de duinen in de richting van het strand en de zee. Het was heel fijn, je kent dat wel, mijn rechterarm lag om haar heupen, haar linkerarm hield mij vast. We kenden elkaar nog maar enkele maanden en waren heel erg verliefd. Het was avond, we zouden in zee gaan zwemmen. Dat hadden we al een keer eerder gedaan, het was heel romantisch-
De oude man zweeg even en keek de verzorgster aan met een gelukkige uitdrukking op zijn gezicht.
- Die bewuste avond wachtte ons een reuze verrassing, want toen we het strand en de zee in zicht kregen zagen we dat de zee fosforesceerde, licht uitstraalde. Ademloos stonden we even stil voor we het strand verder opliepen.. Het was betoverend mooi, bijna hypnotiserend. Ik zag het voor het eerst in mijn leven en heb het daarna ook nooit meer gezien. De krullen van de branding straalden een groenachtig licht uit en daar waar de zee het strand op en af vloeide, waren grillige bogen van groenachtig licht in het zand te zien. Het was bovennatuurlijk mooi.. We wierpen onze kleding op het zand en liepen naar de waterlijn. De maan scheen en ik zag mijn meisje het water in lopen. Haar voetstappen in het zand straalden onwaarschijnlijk groenachtig licht uit.
Tot haar knieën ging ze de zee in en draaide zich dan om. Ze wierp handjes water omhoog, het leek of ze diamanten strooide. Daarna liep ze verder de zee in, ze was betoverend mooi. Ik riep haar toe niet te ver te gaan, ontroerd door haar schoonheid te midden van die diamantenzee.. Ze antwoordde niet, dook de golven in en zwom van mij en het strand weg. Ik was niet bij machte iets te doen, mijn keel was als dichtgesnoerd, zoals wel eens in een droom voorkomt. Je wilt je bewegen of om hulp roepen, maar kunt het niet.
Mijn meisje spatte diamanten uit de zee omhoog, terwijl ze zich langzaam van mij verwijderde. Heel ver kon ik haar met mijn ogen volgen, tot ik nog slechts een klein oplichtend stipje als van een klein sterretje waarnam. Mijn leven lang ben ik er zeker van geweest, dat het sterretje opsteeg uit de zee en zich voegde bij de heldere ster die in de vroege avonduren laag langs de horizon voorbijtrekt.
Jarenlang ging ik iedere avond naar dat stukje strand, in de hoop dat ze ooit zou terugkeren, tegen beter weten in. Ik ben nog steeds verliefd op haar en weet dat ze deel uitmaakt van die ster daar, die ik wil zien zolang hij mij toe twinkelt.
Miljoenen mensen over de hele wereld geloven in het verhaal van de lichtende ster boen Bethlehem, die de weg wees naar de plek waar men Jezus zou kunnen vinden. Laat het mij vergund zijn te geloven in deze ster die mij eens gelukkig zal maken, mogelijk pas na mijn dood, doch dat maakt voor mij geen verschil.
Begrijpt U mij nu een beetje zuster- besloot de oude man terwijl hij naar buiten bleef kijken.
- Ja, mijnheer Bruinsma, ik eh, ik geloof het wel. Tenminste…ik eh, ja, U moet wel veel van haar gehouden hebben- bracht het meisje uit, - Maar ik moet nu weer naar de aula, ik zal de deur open laten, dan kunt U toch de liederen horen die het koor zal zingen- vervolgde ze.
De oude man liet uit niets blijken of hij haar had verstaan.
Zij verliet op haar tenen lopend het vertrekje en liet hem achter, zittend in zijn stoel, met een dikke sjaal om de hals en omhoog turend naar de sterren.
Een hele poos later vond zij hem in dezelfde houding, terwijl het leek of zijn nietsziende ogen nog steeds naar de ster keken die hem zijn leven lang betoverd had.
|
