|
wit ontbladert berkenhout in 't licht
van wind kijk ik voor 't eerst
door eigen ogen; een stem
die aanzwelt in het luider worden
van wat woorden -
ik kan ze niet herinneren
enkel gezichten die hen toebehoren
herken ik nog – spiegelend water
heeft geduld; ik sta ertussen
smijt als kind de aangebeten appels
in de beek; zij waren onrijp, nog
bewegen golven hemel kort.
sunset 30-10-2011
|