Honsel


Nadat Honsel, een man van ruim veertig, was overgestoken naar het plein, – wat precies zesentwintig seconde duurde, waarover hij zich diep tevreden voelde zonder te weten waarom, – mogelijk door het optimistische zonlicht dat schuin op hem in brandde en deed denken aan vakantie... toen er plots vier donkere figuren op hem afkwamen, die rondzwaaiden en veel licht leken te onderscheppen, waardoor hij al bij voorbaat instinctief opzij week, teneinde hen zonder geruzie of geschreeuw te kunnen passeren. Op dat punt leek Honsel het niet met zichzelf eens te zijn, omdat zulk een bangelijk toegeven immers al gauw neigt naar lafheid en knagend geweten achteraf, – maar welke keuze toch een buitengewoon verstandige bleek te zijn, omdat de dronkelappen, waarschijnlijk Engelsen, zich vloekend mengden onder de menigten, die niet begrijpend verschrikt naar alle kanten uiteen weken, waarna geschreeuw en glasgerinkel volgde, dat overal op het plein te horen was... Zodat Honsel zich tenslotte gelukkig prees zich niet met hen te hebben bemoeid, en hij zijn stelregel zich terug te trekken bij verdachte situaties, wederom succesvol en effectief in praktijk had gebracht.
    Nadat hij tot zover met zijn gedachten was gevorderd, naderde hij het caféterras, waarop hij, toen hij nog in de denderende hitte op het plein liep, of eigenlijk al eerder: toen hij nog in de beschaduwde steegjes ernaartoe wandelde, zijn zinnen had gezet; omdat, zoals hij altijd vond, wanneer je in de stad wandelde, je steeds voordelige keuzes moest maken. En het om die reden dus logisch was dat hij daar een moment wilde bekomen van de hitte, en na het bestellen van een hoog model glas ijskoud bier vervolgens, in alle rust, als nutteloos tijdverdrijf of uit gewoonte, willekeurige passanten die in een ononderbroken stroom langs het terras slenterden, te observeren omdat daar misschien bekenden onder konden zijn, – al leek de kans daarop ook niet groot. Hij zou daar in ieder geval met vertoon van kalmte aan een tafeltje gaan zitten, bedaard zijn horloge opwinden en theatraal een brief uit zijn binnenzak halen; met als doel zijn aanwezigheid op dit terras extra legitimiteit te verschaffen... Die brief zou hij slechts oppervlakkig inkijken, maar toch net doen of de inhoud hem tamelijk belangrijk voorkwam – en hem hierna weer zorgvuldig opbergen.
    Maar toen hij bij het terras was aangekomen, moest hij drie keer niezen door het felle zonlicht dat hem recht in de ogen scheen – zodat hij overwoog in de schaduw te gaan zitten; bijvoorbeeld bij het raamwerk met de parasols... een praktisch voornemen dat hem echter het volgende ogenblik reeds onmogelijk werd gemaakt omdat die plaats werd ingenomen door een zojuist gearriveerd echtpaar van middelbare leeftijd, waarvan de man met zijn roze snor hem een perfecte vertegenwoordiger van het uitstervende ras van vastgoedbelegger toescheen, en de vrouw Honsel een uitermate aanstellerige toverheks leek, die amechtig was neergezegen in de zetel bij het raam, terwijl zij haar man aanspoorde vooral ook te gaan zitten. Tegelijk probeerde zij de aandacht van de verder op het terras aanwezige kelner te trekken, die echter geen enkel teken van herkenning liet blijken, wat ook geen wonder was omdat hij zich gelijktijdig met bonnetjes, wisselgeld, gebruikt serviesgoed en een geruite theedoek professioneel had bezig te houden... activiteiten die Honsel allemaal niet ontgingen, en die hem uiteindelijk ertoe brachten zijn eigen bestelling nog even op te schorten. Waarna hij zich in de tussentijd ertoe kon bepalen het echtpaar in al zijn gedragingen nader te observeren; hetgeen niet bepaald vrolijk stemde, en zeker niet door het nogal onsmakelijke detail van het kneden van de kaasachtige grote teen door de vrouw nadat zij haar schoen had uitgetrokken.
    Welke vrouw hem vervolgens een formidabele schok van herkenning gaf: omdat hij hier dan toch een oude bekende ontmoette; al was het dan ook geen bekende van het goede soort, geen leuke collega, of toevallige zakenvriend, maar iemand uit een pijnlijk verleden. Het verbaasde Honsel, dat zoiets zomaar gebeurde op een willekeurige voormiddag, op een willekeurig caféterras, – en het trof hem zodanig dat hij secondenlang niets anders kon doen dan wezenloos voor zich uit staren en de betreffende periode aan zich voorbij te laten trekken. Die vrouw immers was niemand anders dan de Marian met wie hij twintig jaar geleden een kortstondige relatie had gehad, welke evenwel door haar jaloerse en onberekenbare gedragingen uiteindelijk op niets anders was uitgelopen dan een heftige en haatdragende ruzie; die hem thans zó levensecht voor de geest kwam, dat hij behoedzaam opstond, teneinde het terras zo onopvallend mogelijk te verlaten, met in zijn herinnering de mislukte liefde, waarvan hij allang had gemeend er klaar mee te zijn, maar die, – argeloos als hij nu eenmaal was, hem toch weer in de luren legde bij de onverwachte situatie die zich nu zo plotseling aan hem voordeed...
    Dus sloop Honsel weg van de tafeltjes, waarbij hij duidelijk de ogen van anderen op zich gevestigd voelde. Maar waarbij hij niet wilde opkijken of omkijken, omdat juist zulk een bijna terloops oogcontact de kwalijke aandacht van Marian zou kunnen trekken, wat tot iedere prijs moest worden vermeden.
    Het gevaar was immers groot volgens Honsel dat deze Marian hem zou herkennen, en vervolgens god weet wat dan allemaal zou gaan roepen, of hem misschien wel ten overstaan van iedereen op het terras aan het tafeltje langdurig en luidkeels zou gaan zitten uitschelden...
    Dus wandelde hij kwansuis kalm, maar toch inwendig tamelijk van zijn stuk gebracht, weg van het onveilige terras, en kon hij pas weer opgelucht ademhalen, nadat hij was aangekomen aan de overkant van het plein... alwaar van de eerdere onrust, en het dronken Engelse uitschot niets meer was te bespeuren, hetgeen natuurlijk tot ieders geluk en vooral het zijne was. – Waarna hij, ietwat gekunsteld, maar zonder weer nieuwe obstakels tegen te komen, zijn weg vervolgde. In het besef dat hij zojuist aan een bedreiging was ontsnapt, en als tevoren weer optimistisch in de zonneschijn kon kijken.