 |
| Katja Bruning - 13:06 01-08-2011 |
|
|
DE WILDE DIEREN
Elke avond hoorde Maria hun geluiden.
Lang geronk van de leeuwen. De hoge lacherige stemmen van apen. Schel geroep van vogels. Een kille, meedogenloze kreet, die de muisjes wel moest doen verstarren van angst, maar die ook sprak van wilde avonturen: de oehoe.
Ze begreep maar niet waarom ze niet naar ze toe mocht, terwijl ze zo veel van hun geluiden hield. Als ze het aan haar ouders vroeg, zeiden die dat de dieren gevaarlijk waren en haar kwaad zouden doen. Maar als ze zo gevaarlijk waren, waarom brachten ze hun dan elke avond eten?
De oude leeuw, die meestal het eten bracht, had een keer gesnord toen zij het etenskarretje aannam. Daarna had hij zijn keel geschraapt en een andere kant opgekeken, maar ze had het duidelijk gehoord.
Niet dat Maria het niet fijn had in haar kooi. Er was speelgoed genoeg en ze had twee vriendinnetjes, die in dezelfde kooi woonden en een klein broertje waar ze dol op was. Er was een zandbak om in te spelen en zelfs een klein, helder vijvertje om in te ploeteren.
Maar ze wilde zo graag een keer naar de dieren toe, die ze door de tralies van hun kooi kon zien en die ze zo graag wou aaien.
Maria’s ouders hadden haar streng verboden met de dieren te praten of ze aan te raken. De dieren bemoeiden zich niet met de mensen. Ze brachten hun eten en kleren en andere dingen, die nodig waren, maar verder lieten ze de mensen met rust.
Ze kreeg er honger van, van al die gedachten. Daar kwam de oude leeuw al aan met zijn karretje met eten. Het rook heerlijk. Hij deed het hek open met zijn sleutel en duwde het karretje naar binnen. Papa kwam aanlopen en reed het naar de gedekte tafel onder de linde.
‘Kom je eten, Maria?’, vroeg hij.
Maria keek om zich heen. Niemand keek naar haar. De leeuw was nog bezig het hek weer op slot te doen. Ze stak haar hand uit en aaide even over zijn grote, behaarde klauw. Hij snorde, kort.
‘Mag ik een keertje met naar jullie toe?’, vroeg ze heel zachtjes.
‘Eén keertje maar?’
De leeuw aarzelde, keek haar aan, en schudde zijn kop.
’s Nachts werd Maria wakker, ze wist niet waardoor. Een grote oehoe stond voor haar bedje. Hij wenkte met zijn vleugel.
Droomde ze?
Ze deed haar ochtendjasje aan en zachtjes op haar pantoffeltjes volgde ze de oehoe. Hij deed het hek open, liet haar er door en sloot het weer af met zijn sleutel.
De maan scheen. Ze liep door het natte gras. Om haar heen en voor haar uit vloog de oehoe, hij wees de weg. Ze hoorde niets van het bewegen van zijn vleugels.
Op een groot grasveld zaten alle dieren in een kring. De oude leeuw zat in het midden en knipoogde naar haar met zijn gele ogen. Verlegen liep ze op hem toe en kroop bij hem op schoot. Hij begon te snorren.
Toen haar verlegenheid een beetje over was, kwamen de andere dieren naar haar kijken. Ze mocht ze allemaal aaien. Ze maakten hun mooiste geluiden voor haar.
Een jong beertje, dat eigenlijk hoorde te slapen, waggelde de kring in. Maria en hij begonnen met elkaar te stoeien. Opeens was hij weg, maar hij kwam terug met een jong struisvogeltje, dat voortdurend over zijn eigen grote voeten struikelde.
Maria kreeg een hoogrode kleur en haar ogen begonnen te knipperen. De oude leeuw wenkte de oehoe en die bracht haar weer naar haar bedje.
Maar reken maar niet dat dat de laatste keer was dat de oehoe Maria kwam halen. De dieren waren veel te blij dat eindelijk een mensenkind uit zichzelf naar hen verlangd had en hen nodig had. Nu was er weer hoop voor de toekomst en zou misschien ooit die ellendige gevangenschap, waartoe de dieren zich genoodzaakt hadden gezien, een einde nemen.
Wat een feest zou dat zijn!
Katja Bruning
|
|
|
Reactie gegeven door Katja Bruning - 13:31 02-08-2011 |
|
|
|
Het is meer een science fiction verhaal, milou. Fijn om te lezen dat ik ondanks het brave toch je aandacht vast kon houden.
Ik had het nog liggen en kwam op het idee het te bewerken en te plaatsen door een (minder braaf) gedicht van Aubrey:
Na alle kennis die men had verworven
ging veel op aarde niet geheel naar wens.
De oorzaak was de homo sapiens,
door eigen toedoen bijna uitgestorven.
De dieren gingen spoedig in beraad.
't Zou jammer zijn die speling der natuur
geheel te moeten missen op den duur.
Gezorgd werd voor een mensenreservaat.
Zo kwam er op de wereld eind'lijk rust.
De dieren bleken zeer milieubewust
en lieten dus de mensen nimmer vrij.
De aard werd onder fijnstof niet bedolven.
Tot groot genoegen had een groepje wolven
op kleine schaal een mensenhouderij.
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:44 01-08-2011 |
|
|
|
Heel braaf sprookje, waar ik toch de grimmige kant mis van de echte sprookjes: zo zacht en zoet verloopt het meestal niet, een echt sprookje verslindt mens en dier met huid en haar, voor het tot een min of meer happy end komt.
Maar met aandacht gelezen.
vr grt
milou
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
