|
noem het paden, die sporen die ik leg
uit broodkorsten, broze woorden
en een onmetelijke droefheid
loop ze na door het blauw
dat jouw zolen laat glanzen
de honger stilt - al wordt elke stap
meer en meer aardend zwaar -
berg mijn lachen op de bodem van kruiken
mijn wenen in perzikpitten
tot waar in de verte de weg splitst
en een boom groeit met vruchten
die het bittere verzoeten
sunset 09-12-2011
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|