|
Jeroen kreeg van Door, z'n beminde,
een brief. Wat 'm echter niet zinde,
was haar envelop:
die zat dicht. 't Was een strop,
want z'n opener kon-ie niet vinden.
Na een uur was 't couvert nog potdicht.
Zo benieuwd was Jeroen naar 't bericht,
dat-ie belde naar Door,
maar hij greeg geen gehoor.
Bovendien kreeg-ie ook geen gezicht:
Hij keek in de spiegel. 'Wat maf,'
dacht-ie droevig, 'm'n kop is eraf.'
Een geluk was 't: hij vond
hem terug op de grond,
maar 't gesloten couvert bleef een straf.
|