|
|
VII. Uit: Een gedroomd land in de nacht |
Leonin Khan - 05:24 23-04-2011 |
|
|
Ik had het koud en gaf bijna gestalte
aan mijn wanhoop. De rotsen die mijn wonden verzwegen, de nacht
die zich zo gewillig aanbood, het werd me allemaal te veel. Toen
was zij daar, ze zat op de trap voor de kiosk, een godin op haar troon.
Ik liep zo haar ogen binnen en kwam nooit meer terug. Ik dwaal er
nog steeds, mijn stem heeft er een bed gelegd in zijn onmacht; voor
haar heb ik de kosmos uitgedaagd met de dageraad in mijn handen.
Ik weet het nog goed, ik stond alleen onder de bomen, de ribben
van de hemel roeiden de lucht tussen het smeken van een blad
en zwijgende grijstinten. Het regende scherven.
|
|
|
re: VII. Uit: Een gedroomd land in de nacht |
|
Reactie gegeven door Haiku-man - 23:42 23-04-2011 |
|
|
|
Bijzondere en aansprekende beelden gebruik je. Ik moest onwillekeurig aan Odysseus denken... Groet!
|
|
re: VII. Uit: Een gedroomd land in de nacht |
|
Reactie gegeven door Leonin Khan - 20:42 23-04-2011 |
|
|
|
hey sunset,
je mag zeker :) ik snap wat je wilt doen maar ik zal een kleine toelichting geven over dit, het is onderdeel van een groter geheel genaamd voyaga. vandaar ook de manier waarop het vormgegeven is, voyaga is een prozagedicht van 6 hoofdstukken. ik post nu een paar passages die ik zelf mooi vind :)
als losstaand gedicht zou ik wel wat kunnen met wat je aangeeft maar in het grotere kader wordt het zowel onpraktisch als minder mooi.
dank voor je reactie.
|
|
re: VII. Uit: Een gedroomd land in de nacht |
|
Reactie gegeven door sunset - 12:47 23-04-2011 |
|
|
|
Mag ik?
ik had het koud en gaf bijna gestalte aan
mijn wanhoop: rotsen die wonden verzwegen
de nacht die zich gewillig aanbood
het werd me allemaal te veel
nu is zij daar
zit op de trap voor de kiosk
als een godin op haar troon
loop 'k zo haar ogen binnen
en kom nooit meer terug
Ik dwaal er nog steeds
mijn stem heeft er een bed gelegd
in zijn onmacht
heb ik de kosmos uitgedaagd
met de dageraad in mijn handen.
Ik weet het nog
ik sta alleen onder de bomen
de ribben van de hemel roeien de lucht
tussen het smeken van een blad
en zwijgende grijstinten.
Het regende scherven.
Ik las dit graag.
Groetjes, sunset
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|