Strandjutter,
14 Februari.
Een prikkeling waait wind
uit ogenschijnlijk blikken gevoel
den onvindbare koers vooruit
met een Noorden kwijtgespeeld
en `t Zuiden hevig brandend
Aan de horizon vind ik enkel
een blauwe dame van getijden
en ze noemt zichzelf de Zee
maar we weten beiden beter.
Oceanische feeks dat ze is
voert ze al mijn dromen
naar het rijk Atlantis af
wijl mijn angst nog altijd
echoot in haar stormgeraas.
Via Orion richting land
alwaar het verlaten strand
besmeurde resten toont
voor eenieder mee te nemen
dit waren ooit mijn dromen
bewust tot zinken gebracht.
