|
 |
|
Geschreven door warket |
|
|
Woestijnnomaden met een zonnebril aan. Ze hebben Ludovicus van mij voor een nacht geleend. Vanochtend brachten ze hem onverantwoord stoned terug. Hij ruikt naar indigoparfum. Hoerejong, slaap uw lithium uit in de lommerte want straks gaan we naar een popfestival. Een zeverende kamelenlach als wederwoord. Ik maak hem af als hij zich zo verder gedraagt. Liever dat dan naar het kamelengesticht.
Ik ben geen man. Ik ben een gedachte. Kleinkunst voor een handsvol levenden. Soms voel ik de drang om hier voor altijd te verdwijnen, maar het machtsgevoel is te groot alleen een gedachte te zijn. Houdt u van doolwegen en spinnenraggen, van stoffige ruimten waar u alleen mag zijn, dan heet ik u welkom in mijn hol. U krijgt een gratis ticket naar de spelonken waar mijn demonen slapen. Wees niet bang, met mij erbij laten ze u met rust. Of neem ik u mee naar de ondergrond tussen rode ravijnen. De duivel heeft er landgoed gekocht en schildert de rotsen zwart. Daar ken ik een geschikte plaats tussen solfer en zwavel voor een winterslaap. Wees niet bang, op het einde van de tocht, wanneer de maan zwanger wordt, maak ik u opnieuw wakker, en begint een nieuwe dag.
Ik zie alleen maar schaduwen en contouren als de schemer komt. Lichtgekleed zal ik door de ochtend gaan, met het wild de straat oversteken. De raven weten het in de zon. Straks moet ik verschijnen met een doel. Werken in een schijnbeweging. Misschien rijden ze mij wel omver maar het zal nooit mijn schuld zijn.
Gluren in straten langs open pleinen met parfums. Toevallig raken ogen elkaar tot het onuitstaanbaar wordt.
Om sommige dingen te beschrijven heb je stilte nodig maar waar vind je die nog? Is het de stilte uit dovemansoren of een blik op de welving van een meisjesbuik wanneer ze de klanten serveert?
De marktkramers vertrekken. Straatvegers ruimen nu de rotzooi op. Daarna plaatsen kermismensen hun kramen. Oh ja, ik wil nog wel eens met een loodjesgeweer naar pluimen schieten.
'Hemme!' schreeuwt ze terwijl ze naar buiten loopt. Hij stapt in een fluorbroek voorbij en kijkt om. Een jonge straatveger, en zij even mooi, geeft hem een kus. Uit hun gebaren lees ik een afspraak voor vanavond af. U weet toch, ik wordt doof.
Vannacht kan je in maanschaduw gaan staan. Ongesneden katers vechten dan om een krolse kattin. Ze schreien als baby's wanneer ze dat doen. En de wolf huilt naar zijn roedel. Ook hij is niet monogaam. Zelfs de vleermuizen zijn van hun stuk.
Vijf vrouwen rond de zeventig met raspoedels in het park. Net jong genoeg om nog de salsa te leren dansen. Het is maandagvooravond halfzeven. Ze wandelen. De poedels keffen met hen mee. Je ziet het zo: niemand is hier afgeleefd. Kloek doen ze hun rondje. Vanop de bank kijk ik ernaar. Je kan het onnozele zo zien. Aan u de keuze. Angstaanjagend is het niet. Integendeel, geen van hen zal ooit oorlog voeren of een poging doen om mij te verkrachten. De enige schuld die hen treft is dat het hier zo proper is, dat er geen greintje chaos overblijft.
Deze dag voelde ik een onrustige zindering onderhuids. Alles om me heen leek zich als een film af te spelen en ik was de kijker. Het ging zo traag vandaag. Alles in slow-motion. Nog een voorlaatste lurk aan een sigaret. Mijn jas steek ik in de fietszak. De temperatuur zit goed en de wind is gaan liggen.
Raw?
Ja?
Ik ben jarig.
Ik weet het. Tek is onderweg. Hij steekt de vuren aan.
Voor mij?
Ja, je mag ernaar kijken als het donker is. Hoe gaat het ginder op die blauwe schuit?
Mijn kameel is dood.
Ludovicus?
Ja. Omgekomen door ouderdom. Ik had je om een medicijn gevraagd.
Warket, ik ben een ruimtevaarder. Ik ben geen tovenaar.
Heb je dan echt niks voor het eeuwige leven?
Neen. Daarvoor moet je eerst sterven.
In een steenduik?
Neen, sterven doe je verticaal omhoog. Eens Orphelis voorbij sta je aan de drempel. Dan neem je een duik in het onbekende.
Waarom niet langs de dampkring?
Omdat die alleen maar voor levenden bestaat.
Laten we met Ludovicus koffiebonen gaan stelen en als de politie ons op de hielen zit maken we er een puinhoop van. Ze droomt in mijn droom. Ik probeer haar wakker te maken en moet zien zelf niet wakker te worden want mocht ik haar dromend in mijn droom achterlaten zie ik haar nooit meer terug. Dacht, dit moet ik opschrijven maar in dromen heb je nooit een potlood mee. De volgende keer priem ik het voor het slapen gaan door mijn kop, en het blad papier gaat in de staart.
Wild doet ze haar verhaal. Ze wil een prins op een wit paard. Als ik haar vertel dat er genoeg nomaden met kamelen over deze wereld dwalen moet ze huilen.
'Doe niet zo krols.'
'Zeg iets. Doe maar gewoon.'
'Wat?'
'Jij bent erover begonnen.'
'Neen, jij.'
'Niet waar.'
‘Zal ik vanavond sissend regenvuur met hete dampen maken?’
‘Verontschuldig u.'
'Ja, ik veronderschuldig mij. Ik riek...ruik u zo dichtbij.'
Ze wil niet dat ik het fezel in haar oor. Het moet luidop gezegd zodat iedereen het hoort. Hier hangt geen kruisbeeld aan de muur. Zelfs een schroevendraaier heeft ze niet in huis.
Van een maansteen neem ik een gedicht en lees het voor. Ik ben niet verbaasd wanneer ze schaterlacht: hij is weer aan het huilen. Waarom noemt ze mijn voornaam niet?
Niets heeft vannacht gebotst in de sterrenregen. Met een natte wetsteen wordt een samouraizwaard vlijmscherp op de snede gehouden. Het wordt nooit gebruikt. Als je echt wilt draait de zon om de aarde.
Elke ochtend beitel ik in een wereld voortdurend in de schemer een gedicht van steen. Het is voor een onbekende die het altijd leest. Eens onderweg hoor ik er niet meer bij. Een ezelsstamp zonder oogcontact. Mij schoppen ze niet van deze wereld. Zelfs Nick niet.
Niemand mocht weten wat hij zou doen. Toch waren ze vanuit alle werelddelen aan de kliffen tezamen gekomen om hem te zien.
'Hij is gek geworden. Met één oog blind...en op zijn leeftijd nog zoiets doen.' zegt de meerderheid.
'Hij heeft zijn hele leven gewacht op de juiste thermiek. De sterren hebben hem verteld dat het vandaag zou zijn.' zegt het wijfje.
Nick scheert eerst over het water voor hij klimt. Halfweg schommelt hij heftig bijna overkop. Dat is waar de thermiek begint. Dan gaat hij hoger en hoger tot ze hem niet meer zien. De bergen verdwijnen. Nu is hij alleen. In het ijle bij de goden klapt hij zijn vleugels dicht.
Hij raast...raast...Raast...zijn neigste steenduik, deze keer niet naar een prooi.
Wanneer hij tevoorschijn komt krijsen de arenden: 'Hij haalt het niet!'.
Het wijfje glimlacht gelaten. Nu wordt hij compleet.
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
|
