‘Wat vind je van deze pop? Het heeft een wit puntmutsje op haar bruine hoofdje van hard, enigszinds verweerd, plastic. Plukjes bruin haar steken uit vanonder het mutsje. Ze heeft een hemelblauw jurkje aan met witte stippen, de lange mouwen en de onderkant van het jurkje zijn afgezet met wit kant.’

‘Een schattig klein popje met verbaasde donkere oogjes, bevallig ouderwets, iets uit grootmoeders tijd misschien?’

‘Nou, ik vind het maar een walgelijk gnoom-achtig wezentje. Het zou kinderen de stuipen op het lijf kunnen jagen en nachtmerries bezorgen. Dat trolletje met die enge staaroogjes en die verbeten trek op het poppenbekje, dat stuk griezel… als dat ‘s avonds wordt achtergelaten op het kastje in de kinderslaapkamer en het licht wordt uitgedaan door moeder of vader, welterusten lieverd! … brrr! ik moet er niet aan denken. Iedere gezonde kleuter zou er een levenslange angstige bedplasser van worden.’

‘En wat vindt de pop zelf? Laten we die eens vragen.’

‘Ikke? Tsja…

Ik ben nou eenmaal het poppetje dat Ad, de man van de caravan die aan de rand van de camping staat, altijd onder zijn jas bij zich heeft als hij rondfietst en afstapt bij de speelweide.’

‘Ad?’

‘Ja. Ome Adje. De man met dat slechte gebit. Hij haalt de pop tevoorschijn – mij dus – en zegt tegen het groepje kinderen: “Kijk eens wat ik heb voor jullie. Kom eens hier.” Hij houdt de pop – mij dus – voor zijn mond zodat de kindertjes zijn scheve tanden niet kunnen zien en ervan schrikken. “Willen jullie bij mij daarginds in de caravan komen spelen met deze pop en nog véél meer mooie poppen? Of weet je wat? Als jullie met me mee gaan kan ik je laten zien waar nog meer van zulke poppen zijn. Zomaar op een grote platte steen zitten ze. En knuffelbeertjes en paarse konijntjes en vlinders op een stokje en molentjes met gekleurde wieken – roze, geel, blauw – en kaboutertjes en allemaal speelgoedspulletjes. Daar op de plek aan de andere kant van het bos, achter een hoog ijzeren hek. Kom maar met me mee dan laat ik het jullie zien.”

En dan leidt Ome Adje de kinderen naar de begraafplaats. Naar het hoekje met de dode kindertjes. En hij legt uit dat die kindertjes dood zijn gegaan omdat ze plotseling ziek werden en er niet gauw genoeg een dokter kwam om ze weer beter te maken. Daarom kon ieder kind beter leren om voor zichzelf dokter te zijn. En voor hun vriendjes en vriendinnetjes. “Als dan een van jullie ziek wordt, kunnen de anderen  hem of haar gauw weer beter maken zodat degene die ziek is niet dood gaat en hier begraven moet worden.” In de caravan had Ome Adje allerlei doktersspullen om mee te oefenen, om dokter mee te worden. En diep onder de indruk, lopen de kinderen dan met Ome Adje mee naar de platte stenen waarop beertjes, konijntjes en ander speelgoed liggen. Op een rechtopstaande grafsteen is een fotootje van het meisje,  met de woorden: “Bij een verkeersongeval op 23 April 2006 nam God van ons onze lieve Annemieke Smit in de leeftijd van 5 jaar.” En dan de namen van de papa en mama van het meisje en die van haar broertjes en zusjes.

Iedereen mocht van Ome Adje wat knuffels en stukken speelgoed uitzoeken en meenemen naar de caravan. Daar waren ze voor. Dat had het dode meisje graag zo gewild. Daarna leidt Ome Adje de gelukkig nog levende kinderen over een geheim pad door het bos om zo weer uit  te komen bij de rand van de camping. Maar ze moesten niets tegen hun mama of papa vertellen hoor.’