 |
| Chatfant - 23:10 17-02-2011 |
|
|
Het weten hoewel vreselijk opvallend
toch altijd ongezien
te zijn.
Met leeggeschreeuwde longen
nog altijd niet gehoord
te zijn.
Met stukgewerkte handen
nog steeds niet gewaardeerd
te zijn.
Een ieder in de verte zien verdwijnen
zonder ergens ooit echt bij
te zijn.
Maar dan altijd heel tevreden
wel jezelf te kunnen blijven
ook al wil dat somstijds zeggen
vaak alleen
te zijn.
|
|
|
Reactie gegeven door Chatfant - 08:23 21-02-2011 |
|
|
|
Ik reageerde feitelijk alleen op de stelling, dat het tegenstrijdig zou zijn tevreden te zijn.Het is een bevredigende keuze af te haken om je eigen ding te kunnen doen. Zeer zeker wanneer van dergelijke eenzijdige contracten weinig rendement valt te verwachten.
|
|
Reactie gegeven door Litzconella - 21:56 20-02-2011 |
|
|
|
Ik heb een gedicht hier gelezen en gereageerd op die inhoud
en als reactie lees ik een verhandeling over feedback (een term erg van deze tijd), terwijl ik in het gedicht lees iets dat een heel leven lang gevoeld wordt door iemand ( toen 'feedback' nog niet bestond) en waar erg onder geleden werd/ wordt:
toch altijd ongezien
te zijn.
nog altijd niet gehoord
te zijn.
zonder ergens ooit echt bij
te zijn.
Maar dan altijd heel tevreden
vaak alleen
met vr. groet
|
|
Reactie gegeven door Chatfant - 16:54 20-02-2011 |
|
|
|
Nee, er is niets waar iemand zo snel immuun voor wordt als
negatieve feedback, negatieve ervaringen en negatieve opmerkingen.Een opmerking treft slechts zo lang doel als die ander er wat toe doet voor de ontvanger en een positieve waardering van die ander meerwaarde heeft.
Negatieve feedback maakt niet dat je beter of meer zult gaan presteren, het maakt dat je de recensent steeds kleinzieliger en ongeloofwaardiger zult gaan vinden en op den duur zijn mening niet meer vraagt, zijn hulp niet meer wenst en de persoon bij het grofvuil dumpt.En vervolgens ga je dan opgelucht naar hulp en advies zoeken, die je wel gebruiken kunt.
|
|
Reactie gegeven door Litzconella - 12:17 18-02-2011 |
|
|
|
hallo Chatfan
ik lees hier een schreeuw om erkenning die nog steeds leeft
het bescheiden (?) timide slot, in de laatste strofe staat voor mij wel erg haaks op het voorafgaande waarin juist heel hevig geprobeerd lijkt te zijn in dat leven, er van alles aan te doen om gezien, gevoeld, erkend te worden, en zeer geleden lijkt te zijn
en dat alles alsmaar mislukt en dan toch heel tevreden, hoewel erg alleen, maar tevreden met wat
Op zich zou ik met miskenning in een gedicht nog wel weg weten
maar dit aantonen hier van alle ellende en desondanks toch je bescheiden plek weten in te nemen, het komt mij hier iets te geforceerd over op deze wijze
maar ik geef toe, de één lijdt anders dan de ander
met vr. groet
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
