|
lopend door gerijpte voren
op het lege veld
het woord afscheid
sikkel, halm
in catacomben van ons hart:
beelden, zinnen, wij
één met twijfels van graswortels
in nachtschaduw opstijgend
bij de stem blijven, de spraak;
struiken ingekaderd
noemen niemand bij naam
gaan voorbij
de ongezegde lippenbekentenis
- niet langer ongevoeld -
zet zich schrap tegen de wijzers
van een klok en enkel hagelstenen
wensen zich geen warmende hand.
sunset 09-11-2010
|