Ik heb geleerd om mij alles af te vragen. Er schijnt een vreemd
zonlicht over de stad. Toch vraag ik me niet af waarom.


Iemand fietst met een grijze haarlok in zwarte
dos voorbij. Is het met opzet of zo?

Kijk, daar begint het weer in dagelijksheid.
Wat is de samenstelling van de inkt die deze woorden zichtbaar maakt, hoe maken
ze een inktpot die betaalbaar blijft, waarom kiezen mooie vrouwen voor lelijke
mannen?

Geen zier weet ik van de dingen en neem het
afvragen mee in het graf.

Ik vraag me af waarom zovelen zich weinig
afvragen en of dat wel zo is.

Ik
ga weg

weg van hier

Je zal het met herinneringen verder moeten doen.

Ik wil alleen zijn, dicht bij jou,

slapen op onmogelijke plaatsen,

overleven, niemand zijn, wegsmelten als sneeuw.

Ik wil we niet meer. Het moet ophouden te bestaan.

Die lucht, wat sta ik ernaar te kijken alsof het de laatste keer zou kunnen
zijn.

Het is alsof ik op een hoogvlakte lig. Heb ik niet teveel gezondigd in dit
leven?
 

Licht kan gloeiend zijn. Het maakt dingen tot schijn.

Wat je aanraakt heeft een kleur, is blijdschap wat je voelt.

Ik zie het met mijn ogen.

Ik zie niet wat jij gewaar wordt in die onomkeerbare stilte in het donker. Je
hebt

niets anders gekend. Het zal nooit
anders zijn.

Toch wil ik het beschrijven in jouw gedachten.

De zon is een vuurbol en doet pijn als je er lang naar kijkt. Ze werpt onze
schaduw op de grond.

Dat kunt ge U niet inbeelden want ge hebt het licht nooit gezien