De opkomende zon heeft een tijdelijk knoopsgat in het wolkendek gevonden. Zolang die schoonheid me blijft verbazen stroomt een vreemd geluksgevoel door mijn aders. Ik zal bij zonsondergang terug keren in uitstervend licht.
Overdag ga ik over afgewaaide bladeren die bomen kalen. De speelpleinen zijn verlaten. Meer en meer vinden de stadsduiven er hun gebied.
Over het park cirkelen meeuwen op zoek naar etensresten. Elke dag komt een bejaarde hen voederen aan de rivier. Het is een wederkerend herfstritueel.
Hij van de rivier is vandaag niet gekomen. Misschien is hij ziek of is hij in zijn slaap ontleefd.
Dan  begeef ik mij naar een afgelegen begraafplaats om bijna plechtig naar de inscripties en beeltenissen te kijken van overledenen.
In dat sereen landschap met zijn stenen zerken rust de nagedachtenis als een heiligdom op een grens naar niemandsland. Ik slenter erdoor als een levende passant, langs zij die mij voorafgingen. Lichamen, vergaan in deze grond.
Ik hoor mijn voetstappen in de kiezel en ga verder zonder een ogenblik stil te blijven staan.
Verderop is nog een begraafplaats van onbekenden waar geen grafzerken staan maar wit geschilderde kruisen met namen ingegrift. Een plaats perfect onderhouden uit respect voor heldenmensen uit een tragiek van een recent verleden. Geen teken van kruidsleven.
Aan de trappen op een viersteense muur eet ik appelsienen. Een spin maakt een web tussen mijn fietszadel en een dicht bijzijnde struik. Ik vraag  me af  hoe ze dat doet. Vooral het begin moet moeilijk zijn.
Soms zit ik daar aan rust en stilte bezweken te kijken naar afgestorven bladeren opgehoopt in kieren van een brede stenen drietredentrap.
Er fietst een man voorbij. In zijn fietszak steken chrysanten.
De man fietst opnieuw voorbij. Deze keer zonder chrysanten. Die heeft hij op een grafzerk gelegd. Hij fietst in tegenwind.