Ik wilde eerst aan een tafeltje gaan zitten.

‘Nee, ik zit liever aan de bar.’

Dat had zijn voordelen want P. (zoals ik haar in gedachten gemakshalve en ter zelfbescherming altijd noem) is fraai gebouwd en achter zo’n tafeltje zie je daar niet zoveel van.

‘Biertje?’

Ik knikte. Sterke drank heeft de neiging mijn zelfbeheersing op de proef te stellen. Ik ben van nature een persoon van grove stof, maar ik  heb een habitat om me heen gebouwd die dat verbergt.

‘Ciao.’ Ze hief het glas.

‘Ook goedendag.’ Ik klonk terug.

Ze rekte zich uit. Ik keek snel om me heen, het lokaal in, want haar actie toonde meer curven dan ik kon verdragen, moe als ik was.

‘Je had ze wel aan een touwtje, al die wijven.’

Mijn gehoor had voornamelijk uit vrouwelijke managers bestaan. Ik heb een natuurtalent om die te boeien, dat wil zeggen zaalsgewijs, want één op één ben ik als de dood. Zoals eigenlijk ook nu een beetje. P. heeft een krachtig gemodelleerd fysiek.

‘Hoe is het met Irene?’

Dat was een lastige. Irene Heb ik verzonnen ter afleiding, als de sfeer iets te zwaar dreigt te worden. Een prima mens. Gedraagt zich volledig naar mijn wensen en ideeën, virtueel als ze is.

‘Goed hoor. Druk natuurlijk, zoals de vrouw van vandaag is. Net als jij.’

Ze dronk bedachtzaam haar glas leeg. ‘Ik heb wel eens de indruk, dat ze...’

Oh. Oh oh. ‘Dat ze wat?’

‘Nou, dat ze je niet volledig steunt met als je drukke bezigheden. Je vertelt ook nooit iets over haar. Maar dat zal de privacy wel zijn. Toch?’

Ik keek vriendelijk dankbaar zonder er op in te gaan. ‘En jij?’

Ik verlegde het gespreksterrein. P. is gehuwd met een rijke Aerdenhouter, die geen merkbare geslachtskenmerken heeft. Noch, bij nader inzien, kwaliteiten van intellectuele aard. Ik mag de man wel.  Zijn naam is Charles.

‘Mwah.’ Ze trok de mondhoeken omlaag.

Dat bedoel ik dus maar.

‘Zeg, Klaas.’ Het spijt me, maar zo heet ik nou eenmaal. Niet Nicolas o.i.d. aanstellerigs. Zelfs geen Klaasje in mijn jeugd. Nee. Pa was een gerenommeerd timmerman en Ma een gewild schoonmaakster van kantoren. Schatten van mensen, met een hoog moreel besef van basiswaarden. Dus Klaas.

‘Ja?’

Ze zuchtte. ‘Wanneer leer jij nou eens me bij mijn naam te noemen.’

Ik ging er niet op in.

‘Heb jij geen ambities?’

Ze zuchtte. ‘Wat ik nou niet begrijp, hè....’

‘Zegt u het maar, mevrooi.’

‘Nou, als jij voor zo’n zaal met teven staat, merk jij dan niks?’

Ik keek vragend.

‘Nou, het is een fluïdum dat daar naar voren komt rollen, daar kan een tank niet tegen op.’

‘Flu...? Hoe bedoel u?’

‘Ja, man, vrijwel solide mist. Maar je hoort mij niet klagen.’

‘Nou nou, zo kan-ie wel weer. Of bedoel je dat jij eveneens ...’

‘Ze knikte verslagen. ‘Ja, ik ook. Maar gelukkig heb je ook handel gegenereerd. Na afloop liep het storm bij de inschrijvingstafels.’

‘En nu?’

‘Nou gaat het wel weer. Ik heb je nu voor mezelf. For better or for worse.’

Ze zuchtte. ‘Maar ik begrijp wel iets, al weet ik niet precies wat. Ga maar.’

Ik knikte. ‘Nou, ik ga dan maar weer eens.’

‘Goed kerel. En bedankt, hè’

Ik reed snel. Liesje kan wel alleen zijn, maar ze vindt het niet leuk. Overdag is er wel hulp, maar de hele dag kan ze niet aan, dus ik neem het risico maar. Tot nu toe zonder problemen.

Ik deed voorzichtig de deur open, om haar niet aan het schrikken te brengen. Gelukkig, ze zat televisie te kijken. Ze begrijpt er wel niet veel van, maar het houdt haar bezig. De buurvrouw komt ook af en toe even kijken of alles in orde is.

Ik pakte de handdoek die op de tafel lag. Die had ze niet gebruikt. Haar gezicht was helemaal nat. Ik veegde het speeksel voorzichtig weg. Een half afgekloven appel lag voor haar.

‘Meid meid, wat maak je toch altijd een knoeiboel.’

Ik kuste haar op haar voorhoofd. Lager mag niet. Een soort rudiment van angst voor te grote overgave. Want ze weet heel goed wat ze heeft. Ongeneeslijk.

Ze snuffelde aan me. ‘Je ruikt vreemd.’

Had Pauline toch gelijk met haar fluïdum.

‘Wil je wat eten?’ Om haar af te leiden.

Ze knikte.

‘Panne...?’

‘Jaah, lekkeur.’

Die eet ze elke dag. Ik kan wel proberen haar gezonder voedsel te geven, maar dat duwt ze altijd weg.

En waarom ook niet elke dag hetzelfde. Zo lang ....

hendrik