Muren laten op hun vlakke aandacht

weten wat hooghartig is

maar ik verroer me evenmin

en zo is mijn verzet,

onverstoorbaar in de pit van zwijgen,

kazemattenkalmte.

Daar staat mijn brits.

Die wacht maar.

Het licht dat is verweerd

komt in het geestesoog weer helder terug.

De tijd breekt alle wonden open.

De tevredenheid verteert zo dringend;

ik verbaas me over spijt

die me verstoort en klemt.

Ik weet nog dat we dachten –

we drongen in ons spel naar voren –

dagen ongenadig te beheersen,

uren om te slaan als pagina’s

gelezen pracht

om snel te groeien.

We leerden ras van het bestaan.

De stad leek onverwoestbaar,

vol, gedurig en voor altijd;

huizen stonden weerbaar van

geduld geschouderd.

We wilden mannen worden

hier in deze straten.

(denkend aan Rotterdam 1940)

(261109)