Dame

‘Meneer?’

Hij keek om. Een dame wenkte hem.

‘Als u wilt kan ik wel een beetje opschuiven.’

Ze leek wel een aardig mens. Keurig in een mantelpak en een batik shawl.

Hij knikte dankbaar. Ze ging wat naar  haar kant en hij liet zich kreunend neer.

De dame brak wat stukjes brood af en wierp die in het water. Kwakend vlogen de eenden er op af.

‘Het zijn doerakken, meneer. Als ze de kans krijgen pikken ze nog in je handen.’

‘Ja, mevrouw, net mensen. Die slaan ook de handen die ze voederen.’

Ze keek nadenkend. ‘Is er niet een bijbels woord in die richting?’

‘Ik zou het niet weten, mevrouw. Daarvan houd ik mij verre.’

Ze knikte begrijpend. ‘Ja, het Woord is soms hard.’ Je kon de hoofdletter W horen.

Hij zuchtte. ‘En misbruikt.’

Ze deed haar tas open en haalde er een pakje sigaretten uit. ‘Heeft u daar bezwaar tegen?’

‘Mevrouw, u bent een vrij mens en bovendien in de buitenlucht.’

Ze stak op en hij snoof de lucht op.

‘Wilt u er ook een?’

‘Nee, mevrouw. dat geeft maar ruzie.’

‘Nu, niet met mij hoor.’ Ze zweeg even. ‘Oh. Maar buiten kan het toch wel?’

‘Dan kent u Alie niet mevrouw. Die ruikt het tot op het blote lijf. Niet, dat dat nog veel voor komt. Maar ik bedoel maar.’

‘U bent gehuwd.’

‘En hoe. En u?’

‘Nee, niet meer.’

Dat was voor verschillende uitleg vatbaar en hij deed er dus het zwijgen toe. 

‘Nee, hij is er niet meer.’

Nou wist hij nog niks. Dood of het pand rechtop verlaten.

Ze hernam. ‘Op zijn leeftijd. Belachelijk.’

Ze keek naar zijn stok. ‘Mooi hout, meneer. En koperen beslag. Dat ziet men tegenwoordig niet meer.’

‘Nee, hij was van mijn vader zaliger.’

‘Die was ook moeilijk ter been?’

‘Ja, enigszins. Maar hij sloeg er meer mee.’

Ze knikte. ‘Opvoeding van de oude stempel. Kom daar vandaag eens om.’

Ze keek nadenkend. ‘Als ik zo’n stok had gehad, was dat met Rinus anders gelopen.’

Ze stond zuchtend op. ‘Nou, het wordt mijn tijd. Maar het beste voor u, meneer. U kunt tenminste altijd nog terug slaan, in geval van.’

hendrik