|
"Zo een meisje..."
FOKKA.......(studietijd)
Ik zag haar eens, ik kend' haar niet ik had op de stereo 'Sacre du printemps' en het overgebleven bier in 't bloed maakte de vroege ochtend geheel zo gans dat de zon, het buiten zitten en de gloed van de nieuwste Lente was voor mij als 1 geschiedt
Zo een meisje... En ik zag haar toen ze naar buiten liep op haar hoofd had ze een hoed met gepluimte haar ogen bewerkt met ronde walletjes wierp ze naar me snel vanuit de ruimte 's gisterens theater-academie-feest was dus een goed feest en, ik-wist-niet-dat-ze-hier-sliep
Zo een meisje... En ik zei 'Hallo' en ze liep naar haar fiets haar klasgenote met de lange-rode-haren kwam te bestendig als immer; 'He, dit is...!?' ik verbannen in vroegste gevoel bleef staren 'We gebruiken dit stuk op school, of heb ik het mis!?' voor het eerst en niet meer glimmend zei ze iets
Zo een meisje... Het waaide te hard, ze nam haar hoed af, fijn daar wist ik het toen ze naar ons toekwam; er was er geeneen daar die beter kon spelen geen dam breekt haar hek; haar hek breekt de dam! al-ze-deed was al voorbij aan-wat-mensen-spelen daar keek ze nog eens, straffend wie gestraft moest zijn
Zo een meisje... De roodharige zei later dat ze de beste moest zijn; het hele jaar grootste voorbeeld geweest leraren waren beduusd geworden; zo'n allure al ze deed was werkelijk natuurlijk geweest en alle strebers; jalours, hun leven verzuurde ze bleef op het eind toch zitten: onbegrijpelijk 's mensen venijn
Zo een meisje... Een vriend was erbij; 'zij alsmaar wenen...'(...) het was onbegrijpelijk voor hem en voor mij wat we al wisten was voor eens en voor altijd waar alle mensen zijn een Hel voor jou en mij; voor de mensen geboren-al-te-klaar aanstonds was ik voor altijd nu verdwenen
Zo een meisje... Ik heb haar nog eenmaal, in een trein gezien tussen Hels-kabalende-theater-teven er was een stilte waar zij ertussen zat heel haar wezen en heel mijn leven vloeiden vredig over naar het volste gat die-teven-kon-ik-niet-tegen, ik had een-andere-plek-gezien(...)
Zo een meisje...
Fokka, hoe zal het met je gaan? kun jij er tegen; zij wel en jij niet? je weet nu dat 's mensen waan altijd op de fonkelendste plekken schiet
Fokka, ik hoef je niets te wensen ons leven hier is al verdriet de breedste straten zijn nog grenzen en buiten straten komt men niet
als in jou stilte, waar al die wezens leven en al die dingen die Zij nooit zien, ik ooit eens rondloop, door mist en door regen weet dan dat ik jou daar ook heb gezien.
- theike -
|