|
in deze sterverwaaide spiegelloze nacht
glanst enkel slechts de schacht van pen
en brieven lijken stomme stonden, krijgers
die nooit wederkeren; wij horen 't zware
lied van oceaan gemengd met
droeve onbewerkte velden, 't geluid van
hongerig vlees; stukgereten prenten
worden door ons opnieuw gescheurd
- de mooiste leugen noemt zich liefde
wij weten dat; en als vergeelde foto's
stappen wij nog eenmaal oude paden af
- onder een hemel zijn onze vleugels
gebroken dunne vingers langs randen
uitgerangeerde spiegels: het barst de huid
de adem vlucht als naakte steen
lenen wij stem van warme zon in uren
haperend achter gesloten poorten
- liefde is maagdelijk gebied, zeg jij,
bemerk je niet het oneindig blauw als glas
dat breekt wanneer de zware deur dichtslaat?
sunset 19-05-2011
|
