|
zelfs in ‘t onbewust leven droom ik ons speelborden die ademen steeds weer over grenzen trekken - jij noemt ze bergen - zonnen rijzen, zonder te ontwaken in bogen waartussen onze handen die richting wijzen, verder reizen - op winden die geen adem zijn
droom ik enkel nog ruimte met cijfers op ’t plafond ’t glas van ramen bewaakt door schaduwen en acht, negen punten van te verwachten regen als druppelende woorden op hete lijven
jouw, mijn mond … - lijnen spelen schaduw flirten bladeren van bomen met krekels die tsjirpen laten de aarde draaien in en door ons.
sunset 27-09-2009
|