|
af een toe sterft op mijn lippen ’t woord in een gedruppeld rood verzegelen engelen met gloed stomme monden die zich openen om van het keren en wenden te spreken, van wat nog nooit gesproken werd; jij dient te horen wat naar adem zoekt, naar letters: de druppel dood die ‘k weg wis door ‘t keren van mijn hoofd zoen ik jouw lippen.
sunset 24-09-2009
|