Ze

de schoot

verborgen in een lach, een traan

morgen weer een dag, zei ze, dacht

ze. Zo verglijdt wat ze vermag, wordt

vermoogt tot kracht. Dan

 

hij

de hoek om

tenen lezend, knieën

strelende rimpels boven ogen die dringend

gestreken dienen te worden, dwingend klinkende

kerkklokken die een uur slaan, onbekend welk

 

Waarna god los gaat, de geest

niet meer vrijblijvend met de vuisten

op de tafel staat; gilt pijn en het gif

de melancholie minachtend het volk

op de vlucht laat de krengen achter

 

in het vale ochtendzonnetje

stallen bleek zingende kringen op het asfalt

branden – de  afdruk in de hare last

snijdend de zijne. Ervoor

 

wachten zij. Ze

 

Halt!

 

Wie verloot

zijn ziel

 
 
 

~