De droom die na  het wakker worden, voortgaat,

dommelt langs de domme kracht van drift vanochtend

het bewustzijn binnen en loodst mijn leden naar

de baai, dit bed, de onrust.

Middenin de droom verloren met mijn handen vastgeklemd

in ’t laken, heb ik me slaapziek zwaar beweeglijk in ‘t matras

geweld, gekabbeld, lig en hoor ik slechts de ademregelmaat,

een droge snik, een slik uit de verdoving naar de klaarte van het beeld

dat in de slaap gerijpt nu plotsklaps open strijkt.

Je schaart me rond je hiel en kuit en klemt me alleszins en zinnelijk

terwijl ik naar de plooi zoek in ’t geheugen, tevergeefs besef

hoe ik ontstaan ben uit de slaap, mijn ogen zwaar, de vacht nog warm

een geurend dier en hoe ik richting uit de sluimer zoek,

naar welke kant mijn rug en lendenen zijn gerold.

Waar heb ik jou ontmoet, vraag ik me af terwijl je mij bevat

en struikelt, op me stapt en zegt: “hou ons nu even zo, ik wankel”.

Kan ik je nergens dan in ’t laken – de kantoenen gladheid

door mijn vingers sijpelt – houden, steunen in je heupen,

benen waar het siddert, waan ik me ongezien en kan je strelen,

spreid mijn handpalm, druk vanzelf de koelte door je huid uiteen;

ik span me, strek me als een vlies en duw je overeind;

de aandacht knispert graaiend waar je me gevangen houdt,

het lijf in glinster wentelt: pop al spelend, sprekend, ijl.

Uit welk plasma is dat beeld omhoog gekomen, langs welke weke kanten

uit mijn wil geklopt, gepopeld? Nu staat het hamervast in ’t brandpunt

van de geest; het laat niet los, geslagen holte in de lagen twijfel.

Je bent het dwarsverband van slapen en ja, je trekt me recht op ‘t innerlijk

onthouden nog terwijl ik vlucht, je naam niet noemen kan.

Zo kijk je naar me en je vraagt me nogmaals of ik jou wil houden, vangen en

omarmen. Laat me zakken, dwing me heel gewichtig, zacht en opgewekt

ontdaan en doe dat telkens weer.