De droom die na het slapen verder gaat

en dommelt langs de drift, de dommekracht

die wekt verrukt het lijf en onverwacht

rijst sluimer, waar de onrust uit ontstaat.

Ik wil niet dat dit droombeeld mij verlaat.

Ik hul me in de schemer slaapziek zwaar

m’n handen star geklemd in ’t laken vast

verzink ik, loom in dit matras gepast;

ik ben geweld, gekabbeld en bewaar

een droge snik; als last lig ik onklaar.

Ik vraag me af hoe ik je heb ontmoet,

je voor mijn geestesoog ontwaakt en zegt:

“Ik wankel, hou me overeind en recht”.

Ik zoek met armen zwaar als lood en wroet

het laken als een vacht die geurt in gloed.

Het beeld is in de slaap gerijpt en breekt

bij het waken langzaam open uit de plooi

vergetelheid, ‘t besef dat ik verstrooi.

Je schaart me rond je hiel en kuit, doorsteekt

dan al mijn zinnen die zijn losgeweekt.

Je graait en reikt naar mij, je vindt me niet.

Ik spreid mijn warmte in katoenen huid

en span me als een vlies; ik schuif ver uit.

Omarm me spelend ijl want onbespied 

kan ik me wanen; niemand die het ziet.

Uit wat voor duister plasma komt die geest,

langs welke kant is ‘t  uit mijn wil geklopt,

gepopeld, waar in ’t lijf is het ontpopt?

Je dwingt omzichtig;  ik val licht bevreesd

naar jou omlaag, we zijn ontvouwd, bedeesd.

(300709)