het breken van
levensverhalen
meer als een zwarte vlek
tussen de zinnen
ligt als een litteken
over de tekst
die wil verhalen
van een afgrond
die zij sluit
en van het steeds maar kloppen
van een pijn
die smart tussen de naden

- wat telt zijn enkel
dode hoeken tussen metaforen -

als schilderij
voor onze galerij
verwrongen beelden
blijft steeds het niet gezegde

als schaduw op de schets
die haastig wordt verworpen

ik ken me soms zelf niet
dan als een silhouet in holle spiegel
die zich ‘mij’ noemt

en die toch niemand ziet.