wij zitten in het grote raam met uitzicht
op de vallei van Castelnuovo di Garfagnana
waar pioenrozen als drachtige vrouwen
in elkaar vallen, praten met gezichten
waar vragen op getekend staan, brengen
vingertoppen naar elkaar toe en spreken

dan in de vorm van een oud gedicht

een veer van een raaf splijt tussen het
ruwe marmer, zwart is met ons in kledij
tijd om het spel te spelen van het spreken
in een contrastrijke context, waarover wij
nooit iets hebben gecomponeerd, jouw
viool strijkt volkomen tegendraads een

gebroken ochtend tot ongekende opspraak

jij zegt het ene, ik denk en zeg het andere
wij willen even geen wielewaal horen zingen
de geur van lavendel tussen vlinders laten
zwart steekt sterk af bij je lach, ik lees je
maar jij kunt mijn woorden niet goed zien
hoort het zuchten van de deur achter me










galnoot

nee, niet zoals ge wel zult denken;
zwartgalligheid van valse appeltjes
kan tot schrijven leiden van uitgebreide
- op sterk absorberend kladblokpapier-
volzinnen, die dichtlopen in de aanzet
vanzelf gaan de lezer zijn ogen wijd open
zijn wij zichtbaar tussen witte papierkes


Zie ook: http://blog.seniorennet.be/riegpoezie/