Er zat drie gigabyte angst in mijn ogen die

zijn langste tijd nog lang niet had gehad

maar geniepig en onbewogen comfortabel

achter de lenzen zat. Geen lucht die ik kon

tillen, ik had kogels maar geen kruid. De

horror die door mijn bloed stroomde wilde

ik tot stilstand gillen maar wat ik ook probeerde

het ging er gewoon niet uit.

 

Zo keek ik door mijn spiegelbeeld en aanschouwde

mijn eigen zolen die vergeeld en zelfzuchtig hun

passen hadden gezet. Waar ik mijn matrijs van het

verleden ontdekte en mij nekte met een eeuwig

aanslagbiljet.

 

Haal me aan de oppervlakte voordat ik zak.

Help, ik ben bevroren en zoek een wak!