Daar is hij dan eindelijk. De man die mijn verbinding met de buitenwereld gaat herstellen.
Voor een computerfreak als ik, is er geen grotere ramp mogelijk dan
een wit frame met daarin de onverbiddelijke mededeling dat er geen
verbinding gemaakt kan worden met de server, en het best contact op kan
nemen met mijn provider. Gelukkig Loopt er op de afdeling waar ik werk als IC
verpleegkundige, een supertechneut rond, die de computers op de medium
care aan de praat houdt, en er plezier in heeft om bij de mensen van de
werkvloer ook thuis, zijn kunsten te vertonen.
Een aardige man deze Bart en zeulend met een grote rugzak stapt hij mijn warme huis binnen.
Groen was hij, de rugzak bedoel ik, dat weet ik na al die maanden
nog steeds alsof het gisteren was. Bart zelf was een beetje, wat je een
Nerd zou kunnen noemen, Ribbroek hoog opgetrokken, wat mollig om de
buik, de peper en zout kleurige haren netjes opzij gekamd, en een
loensende blik achter vergrotende brillenglazen.
Na de koffie en wat verplichtte figuren, stappen wij mijn prachtig
domeintje binnen, waar de computer sinds enkele dagen dood staat te
zijn.
Het kamertje bevindt zich op de tweede verdieping van ons huis
onder een schuin dak. Het is speciaal voor mij gemaakt door de schat
met gouden handjes, met wie ik al jaren mijn leven deel. Ik had verteld
dat ik zo graag een eigen kamertje wilde hebben waar ik zou kunnen
schrijven en misschien wel op die manier, mijn kost gaan verdienen, als
het werk in het ziekenhuis me wat te zwaar zou worden. Binnen enkele
maanden was mijn wens vervuld.. Er is een prachtig wandvullend bureau
gemaakt van eucalyptushout en er is zelfs een bed om even te kunnen
rusten van al het schrijven dat ik zeker zou gaan doen. Het dak tussen
de balken is geïsoleerd, en er is verwarming aangelegd, kortom, dit is
mijn heiligdom en daar zou ik mijn creativiteit laten vloeien.
Bart gaat zitten op de bureaustoel en begint het apparaat te
reanimeren. Gespannen sta ik achter hem om geen fractie te hoeven
missen van de handelingen die hij vervolgens uitvoert, want “de
volgende keer moet ik het zelf kunnen” is mijn geheime voornemen. Na enige tijd draait hij zich naar me om en vraagt mij of ik geen
vreemd geluid hoorde. Bedoel je van de computer vraag ik angstig. Nee
zegt Bart, niet van de computer. Nou nee roep ik snel ik heb niets
gehoord. Ja als het niet van de computer was dan kon hij deze vraag
alleen maar stellen omdat hij zelf geluiden had voortgebracht en daar
wilde ik zelfs geen seconde aan denken.
Nou, hoor je het nu nog niet, vraagt hij enigszins ongeduldig. Nee
wat moet ik dan horen, vraag ik verbaasd. Mijn broek….het kraakt, was
je dat nog niet opgevallen, ik draag een luier. Even weet ik niet wat
ik moet zeggen, maar dan wordt de verpleegster in mij wakker. Joh wat
vervelend voor je, ben je incontinent vraag ik, heb je een onderzoek
gehad. Nee zegt Bart met vuurrode wangen en een waterige blik, ik draag
al jaren luiers, want er is niets aan mijn incontinentie te doen. Ik
heb alle artsen op dat gebied al gehad en moet ermee leren leven. Ja
maar luiers dat is toch uit de tijd, zeg ik op de toon van een
deskundige.
Even later loop ik buiten richting winkelcentrum, Tjonge wat een
verhaal zeg, het was me wel opgevallen dat zijn broek soms zo raar zat
en dat hij hem wel erg hoog opgetrokken droeg, maar zoiets is toch wel
vreselijk, mijmer ik terwijl ik de supermarkt instap. Eens even kijken,
waar ik de incontinentie materialen kan vinden. Tevreden loop ik weer
huiswaarts een mooie set van broekje met ruimte voor de inleg luiers
waarvan ik er ook een pak had bijgedaan. En voor al het werk dat Bart
aan mijn computer verricht, ook nog een slof sigaretten.
Eenmaal thuis laat ik enthousiast de praktische oplossing voor zijn
probleem zien, maar tot mijn verbazing schudt hij mismoedig het hoofd.
Heb ik allemaal al geprobeerd zucht hij,"niets voor mij ik hou me nu
maar bij luiers dat voelt het beste". En demonstratief houdt hij de
rugzak met luiers omhoog.
Teleurgesteld wil ik nog even protesteren en mijn zusters toontje
in de strijd gooien, maar iets zegt mij dat dit onbegonnen werk is. Dan komt er een stotterende vraag die mij wel een heel
ongemakkelijk gevoel bezorgd."Wil jij mijn luier eens goed omdoen, hij
schiet telkens los en aangezien jij wel wat ervaring moet hebben met
luiers kun jij",…..De verpleegster in mij staat op en zegt, natuurlijk
joh, of ik het nu in mijn werk doe of hier bij jou, wat maakt dat nou
uit, kom maar. Staande achter hem frommel ik de luier in positie en
tevreden zegt hij, geweldig, zo zit hij heerlijk, dat kun jij wel erg
goed zeg. Ik slik mijn gene weg en strijk even over mijn denkbeeldige
uniform.
Even later , gaat hij naar het toilet en zegt ach, nu moet ik het je weer vragen, jij kunt dat zo goed.
Voor ik het weet ligt een volwassen man op het bed in mijn
heiligdom en doe ik hem als een baby een luier om. Allemaal witte
vlokken van de natte luier rollen over de vloer en Zuster Clivia, doet
alsof dit allemaal gewoon is, zodat het zieltje van deze arme man niet
gekwetst raakt.
Na een paar uur stapt gelukkig mijn eigen lief binnen en is Bart
klaar met zijn werk. Tenminste voorlopig, want voor het netwerk met de
andere twee computers in huis moet nog wel wat gebeuren en daar komt
hij volgende week dinsdag voor terug.
Met zijn groene rugzak verdwijnt hij ,om de volgende dinsdag weer op de stoep te staan.
Groot is zijn teleurstelling, als blijkt dat mijn lief ook thuis is
en niet van plan is vandaag van mijn zijde te wijken. Mokkend gaat hij
aan het werk en als mijn lijfwacht even buiten gehoorafstand is, vloekt
hij over die rotluier die maar niet goed wil zitten. Ik negeer elke
verwijzing naar zijn probleem en ben blij als aan het einde van de dag
alle computers draaien en niet alleen een verbinding met het internet
hebben maar ook nog eens met elkaar.
Mijn kamertje is niet meer van mij, het beeld van de luierman zoals
ik hem nu nog steeds noem, blijft op mijn netvlies zitten als ik aan
het bureau plaats neem. De witte vlokken van zijn luier zijn er nog
steeds, al is de vloer al tig keer schoongemaakt met sop en borstel.
Nog steeds ben ik in de veronderstelling dat ik echt met een
incontinent persoon te maken had, als ik bij mijn ouders aan de koffie
zit en het verhaal vertel aan haar en mijn zussen. Een hevig lachen van
zowel mijn moeder als mijn zussen doet mij stomverbaasd opstaan om
vervolgens verontwaardigd te zeggen `Nou daar lach je toch niet om, dat
is toch hartstikke zielig.`
Ja voor jou, roept mijn zus, die ook nog eens psychiatrisch
verpleegkundige is. Ja maar… protesteer ik nog even, Lieve meid zegt
mijn zus meewarig, wat ben jij naïef ,heb je de documentaire laatst
niet gezien, over mannen die hun seksuele genot halen, door zich als
een baby te laten verzorgen.
Ineens valt alles op zijn plek. De onwil om ander materiaal dan
luiers te gebruiken en de licht opgewonden toestand waarin hij
verkeerde bij het omdoen van de luier. De boosheid omdat ik hem niet
meer wilde helpen. Een vreselijke boosheid maakt zich van mij meester,
ik kan het haast niet geloven maar weet dat het waar is, ik ben
vreselijk misbruikt en voel me even smerig ,als wanneer ik verkracht
zou zijn geweest.
Wanneer ik weer op mijn werk ben, voel ik me zo gespannen en bang
dat ik besluit naar mijn leidinggevende te gaan, die gelukkig ook tot
het vrouwelijk geslacht behoort. Ik zie de verbazing groeien op haar
gezicht en met een stem die drie octaven hoger klinkt dan normaal zegt
ze,meid wat vreselijk, maar ik denk dat ik er ook was ingetrapt hoor,
dit bedenk je toch niet. Als ze mijn tranen ziet beseft ze dat dit om meer, dan medeleven
vraagt. Wat kan ik voor je doen, hoor ik haar zeggen.` Ik weet het
niet` antwoord ik , maar dit mag niet meer gebeuren, want dit gun je
toch niemand.
Afgesproken wordt dat ze Bart erop aan gaat spreken en op straffe
van ontslag op staande voet zal verbieden dit nogmaals te flikken.
Later blijk ik niet de enige geweest te zijn, ook mijn al wat
oudere collega heeft deze moederlijke zorg verleend, nog wel onder
diensttijd. Wat had deze man zijn werkomgeving slim uitgezocht.
Allemaal vrouwen die gewend zijn te zorgen voor de ander en daarin zo
ver gaan dat ze hun grenzen ver overschrijden.
Hij weet dat hij in de gaten wordt gehouden, maar blijft zitten
waar hij zit. Natuurlijk heb ik inmiddels veel gelezen over deze
seksuele afwijking en ben ik in staat een klein beetje mededogen met
deze man te hebben, maar ik werk daar niet meer en wil hem ook nooit
meer tegenkomen.
Mijn kamertje……. wordt misschien weer mijn domein nu ik dit eindelijk heb opgeschreven.
Een groene rugzak is nog steeds niet ….gewoon een rugzak.
Bedankt {{{e-e-et-e-it-e-et-e-iets}}}, voor je reactie en de goeie tip. Ik ga er zeker naar kijken en daarna misschien dit verhaal wat meer spanning geven .Groet Gerry
re: De rugzak
Reactie gegeven door gerrypit - 20:25 02-02-2009
Bedankt Jaco, voor het lezen van dit verhaal. Jammer dat het niet aan je verwachtingen voor deze plek heeft voldaan.
Dit is voor de eerste keer dat ik proza publiceer en ik moet kennelijk nog heel wat ervaring opdoen. Goede suggesties zijn altijd welkom.
Groet Gerry
re: De rugzak
Reactie gegeven door Jaco Wouters - 19:13 02-02-2009
Ik geloof je wel, maar het doet me weinig. Hoe komt dat nou? Ik denk omdat je dit op LT plaatst. Misschien verwacht ik hier van een rugzak dat hij mij met stomheid slaat. Dat is niet gebeurd. Je kunt zeker schrijven, maar ik zoek iets dat mij meer beroert dan het verhaaltje.
Groet van Jaco
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
