We schrijven het jaar 2025. M’n vader ligt op sterven en ik zit aan zijn bed. Alleen. Ik  wilde er even geen anderen bij hebben. Over enkele minuten gaat mijn vader zijn laatste adem uitblazen, dat staat vast. Met mijn linkerhand heb ik zijn pols vast, met de vingertoppen van mijn andere hand streel ik - steeds weer -  zachtjes zijn pols en handrug. Tranen rollen over mijn wangen. Met een hunkerende blik kijk ik hem recht in de ogen aan. Ik zie en voel, met mijn hele lijf, zo duidelijk aan dat dit het laatste moment is waarop ik met hem samen ben. Maar ook wacht ik. Diep van binnen wacht ik nog, hunker ik nog steeds naar hartverscheurende woorden, die hij toch echt een keer moet gaan uitspreken nu. Want hij wil ze al zoveel jaren zeggen. Hij wil ze al mijn hele leven zeggen  maar hij heeft, daar ben ik van overtuigd, gewoon nooit gedurfd. 

Achter mij hoor ik dat de deur geopend wordt. Het is mijn moeder, begeleid door een zuster. Ik kijk om en voel dat mijn vader met zijn laatste krachten zachtjes in mijn hand knijpt. ‘Misschien dus toch nog’, flitst er door me heen. Ik kijk snel weer naar hem en wacht, kijk hem aan, beseffend dat ik niet meer huil, omdat ik weet dat ze nu gaan komen! Ik ben er klaar voor!

Maar nee… Twee minuten later is het gebeurd en besef ik dat er geen woorden meer waren.

Geen woorden meer speciaal voor mij.