nog eenmaal staat het daar
gebogen in de warme zomerwind
aan weer en wind dan toevertrouwd
neigt ‘t zich en krimpt
uit schaamte, pijn
een wonder dat het overleeft
leemaangestampte scheve bochelwanden
de bronschacht bijna helemaal bedolven
het dak in golvenlijnen door stormen aangepast
het licht en de verrotting van ranken bomen
en het houten hek
noem ik het huis, nog eenmaal
is het thuis al is het vensterblind
en dichte deur niets meer
dat toegang biedt of vrije inkijk
ik noem het huis
vanachter zwarte spiegel
lacht zacht wat kindgeluk.
sunset 16-11-2008
*