Wind
wieg nou maar
het geluid van zijn stem
naar waar ik ben

Over velden van goud
rivieren van hoop

ik hoor zijn zielspraak

ver boven de grens
van onstabiele realiteit
ongemerkt
maar aanwezig

een vluchtweg
in een wereld van onverschilligheid

als de avond wordt begraven
om herboren te worden
als nieuwe dag

verbergt een lach
mijn tranen