|
net toen ik wou schreeuwen tot mijn stembanden zouden scheuren om me het zwijgen op te leggen stokte mijn adem, zoals verwacht ik sloot mijn ogen, dacht nog even aan mijn kindertijd en de zon die me ooit zo warmen kon maar me nu niet meer bestralen wou ik kniel me voor jouw herinnering wil ze een plaats geven in mijn ziel maar ze brokkelt uiteen op de grond in scherven, die geen geluk brengen dus ontkleed ik me maar van mijn lichaam, geest en de lucht om me heen tot enkel mijn gevoel blijft zweven op plaatsen waar ik ooit mocht leven maar nu niet meer ben
|