|
nog wijkt niet 't grijs
blijven kleuren mat
waar nevels stijgen
loop ik mijn pad
rimpelt de huid, legt
stenen, bloemen
en nog maar pas
een letter, sprekend
in 't onverwachte:
gewonde schapen
die niet om kijken
en altijd maar meer vuil
opgehoopt 't kleinste
zuchtje wind laat
een orkaan ontwaken
in den beginne 't Woord:
zijn echo begeleidt
als genietbare vreugde
zonder enig afstand
stormt het, lachend
tegen elk weten in
sunset 19-05-2013
http://sunset.deds.nl
|