Zwijg toch jammerend spook
en verdwijn uit mijn kamer
zo ging mijn liefste ook

bond mij vast aan de radiator, en verliet
dit gorgelend lichaam
in een luchtbel van verdriet

Zwijg toch ellendige geest
uw boe-geroep uit het verleden;
‘wat geweest is, is geweest’

die duistere motieven herkende
ik allang, zo naadloos
verweven op het verschoten behang

Zwijg zwevend hoofd
vergeet dit verschijnen
waarin ik heb geloofd

pak je boeltje, je hoon
en spottend gezicht, sluit
voor eeuwig mijn kamerdeur dicht