Jacob en de herder
De man Jacob zat onder zijn lievelingsplataan. Een majestueuze boom met een breed bladerdak, dat de straling van de mediterrane zon afzwakte.
Het was in het warme middaguur en de mannetjes zaten allen met de ogen halfdicht. Wel keurig rechtop, ze waren tenslotte nog geen echt oude mannetjes.
Père Marcel zat op zijn eigen bankje. Maar die was tenslotte al over de tachtig en had als ex-curé zijn private stelsel van mogelijkheden in de gemeenschap. Hij beschikte over veel gevoelige informatie, verkregen uit jaren van het aanhoren van de biecht van zijn parochieleden.
Maar Père Marcel mocht dan oud zijn, aan zijn geheugen mankeerde niets. Hij was dientengevolge sociaal onkwetsbaar. Hem werden dan ook vele versterkingen aangeboden door de dorpsgenoten, want hij was onvoorspelbaar in het lekken van informatie op plekken die voor hem van voordeel konden zijn. Zo was er de huishoudster Hortense, wier salaris maandelijks werd opgehaald bij de beminde gelovigen. En de plaatselijke middenstand had in hun prijzen de schenkingen aan de geestelijkheid verdisconteerd, zodat daarmee de gehele gemeenschap bijdroeg in de voorzieningen voor de pastoor en van dezelven kon profiteren. Rechtvaardigheid muss sein.
Jacob was weliswaar van een meer noordelijk georienteerde versie van godenverering, maar hij onderschatte de Père niet.
Een ieder is kwetsbaar, zo is het. En de geestelijke was een meester in het blootleggen van die plekken. Bij Jacob was de Achilleshiel gelegen in zijn burgerlijke status in het dorp. Die was nul. En dat wist de herder. Niet dat het hem een zorg was of Jacob bijdroeg in de lastenverdeling van het dorp; het ging hem meer om het bezit van een hefboom om doelen te bereiken.
Père Marcel overzag het plein en zag Jacob alleen zitten. Hij stond op en ging naast hem zitten.
‘Bonjour, mon fils.’ Niet dat hij enige vaderlijke gevoelens koesterde vis-à-vis Jacob, maar het stond altijd wel aardig om de rurale herder te spelen.
De geestelijke liet zich zuchtend neer naast Jacob. Over zijn welvende buik streek hij de morsige soutane glad.
Jacob keek opzij en knikte. ‘Bonjour.’ Hij liet de aanspreektitel weg, die wilde hem niet uit de strot komen. Dat was de Père een zorg. Zijn bedoeling had een hogere orde dan de geestelijke. Met name was hij geïnteresseerd in het beroepsmatige verleden van Jacob. De zielsherder was bemiddeld en wilde maatregelen treffen om zijn erfenis en intact te houden en als het even kon ook uit de grage klauwen van zijn familie.
Jacob nu was een man met bescheiden aardse middelen, maar hij beschikte over een schat aan informatie betreffende de meer duistere spelonken van het zakenleven.
Maar hij wist ook van de tentakels die de vader in het dorp had uit staan. Met name de putaine van het dorp, Madeleine, die vele huwelijken tegen een civiel bedrag had ontlast van spanningen. Maar ze werd nu oud en had aan haar bezigheden niet zo veel overgehouden dat ze redelijk kon leven. En de autoriteiten zijn wel voor privaat ondernemen, maar niet zo dat ze daarna nog bijstand wilden verlenen aan een questieuze bejaarde dame. En het was op dit gebied dat Jacob zijn beloning zocht. Niet om de diensten van de dame tegen korting te verkrijgen. Maar wel om haar bij te staan in de baaierd van overleving, waarin hij meer thuis was dan zij.
De curé was een practisch man. Natuurlijk was hij tegen hoererij, maar in zijn handboek waren wel voorbeelden te vinden van nuttige aanwending van dat beroep. Dus toen Jacob zijn medewerking aan de instandhouding van het curele kapitaal afhankelijk stelde van een forse financiële schenking aan Madeleine, verspilde hij geen tijd aan fatsoensrakkerij, maar noemde een substantieel bedrag dat Madeleine uit de zorg zou halen. Ze had hem tenslotte in zijn actieve jaren veelal verlicht in de uitoefening van zijn herderlijke daden en de vader hield niet van beknibbelen.
Zo wast de ene hand de andere in godes wereld. Om de deal te bestendigen hief Père Marcel de hand op naar Juana, die het gesprek had gadegeslagen en maakte met de hand de vorm van een fles. Ze knikte begrijpend en kwam met een Chardonnaye uit een goed jaar aan en de kristallen glazen. Een en ander reeds toegankelijk gemaakt door een klein opvouwbaar tafeltje dat ze voor de beide heren neerzette.
De heren hieven de glazen en proefden zorgzaam bouquet en volheid van de fonkelende drank.
‘À vous, Jacques.’ Geen zoon on of beminde gelovige, neen, Jacques.
Jacob hief zijn glas. ‘À vous, Marcel.’ Niet tu en toi, dat suggereerde een te grote initmiteit die alleen maar tot onbeheersbare verplichtingen kon leiden.
De relationele wereld werd aldus betreden, met stilzwijgende afspraak van wederzijdse achting en vertrouwen. Op de omringende bankjes keek men geïnteresseerd naar alle kanten behalve die van de twee heren.
De curé schoof naderbij onder de vlag van het klinken der glazen.
’Het zit zo, mon ami.’ zei hij sotto voce. ‘Ik heb vernomen dat er een deelname in ons Bedrijf komt van een grote speler.’ De kapitaal B werd duidelijk door een gelaatstrek. Hij noemde de naam en Jacob knikte. Het was minder absurd dan het leek. Het informatie- en deelnamesysteem van des priesters hoofdkantoor was bekend.
‘En als we nu discreet wat aankopen in die richting zouden kunnen doen...’.
Jacob knikte. ‘Ja. Ik zal eens wat mensen benaderen in Londen en Frankfurt.’
‘Prima.’ En de heren schudden elkaar de hand.
Juana bracht twee glaasjes stroperige likeur. ‘Van Madeleine.’
h.
(die niet kon wachten met verzenden van deze)
