geen mens die de wanhoop
in je wezen vermoedt

wie telt de tranen in de nacht
van een wereld
onder een wolk
zwart van het verdriet
van miljoenen, miljarden

zolang je functioneert
fabriceert
taken vervult
en verwachte antwoorden geeft
kraait geen haan
naar het gat in je hart

blijft het verborgen
achter het rookgordijn
dat je optrekt voor de anderen
voor je kinderen
voor jezelf