Tedere gedachten

Het licht van de vuurtoren streelde de grijze rotsen dan weer keerde het zich en liet zijn straal over de donkere golven zwaaien. De nacht was aarde donker en alleen het regelmatige klotsen van de golven liet verstaan dat we hier aan de zee waren. De weg naar de vuurtoren was aan de rechter kant door struiken omzoomd en links kon men zelfs nu in het duister de witte schuimkoppen van de aanrollende golven zien. Het was hier dat Frederik zijn auto had laten staan toen hij vanmiddag een ommetje was gaan maken in dit pittoreske dorpje.

Alles lag er vredig bij zelfs de hoge struiken hielden als het ware hun adem in, geen windje was er te bespeuren wat toch vreemd lijkt direct aan zee. De auto stond nog altijd op die plaats waar hij hem achterliet onafgesloten en alleen.

Iedereen kende hem wel van uiterlijk want spreken deed hij maar sporadisch. Groette men hem mocht men een hoofdknik en een lichte glimlach verwachten. Hij was geen onbekende voor deze kustbewoners want vroeger kwamen ze met tweeën hij en zijn vrouw,

Hij maakte steeds weer dezelfde wandeling doorheen dit voor hem zo vertrouwde dorp. Hij hield dan even halt bij de fonteinen,. Hij zette zich op een van de vele banken die er omheen stonden en zocht met zijn handen naar die persoon die hij nu zozeer mistte. Buitenstaanders zagen hoe dat zijn lippen bewogen alsof hij in een gesprek was verwikkeld of wel een gebed prevelde. Hierbij maakte hij zachte en doordachte gebaren alsof er iemand naast hem zat en naar hem luisterde. Na een tijdje gezeten te hebben rechtte hij zich langzaam waarbij zijn wandelstok hem ondersteunde. De oude man keek even verwonderd rondom zich zo als enkel een kind dat kan doen en zette daarna zijn wandeling verder.

Niet ver van de fontein was er vroeger een café dat hij met zijn vrouw telkens weer bezocht. Ze dronken dan aan het raam gezeten gezellig hun kopje thee en begluurden stiekem de vele passanten die hier voorbij kwamen en hen niet waarnamen. Op deze plek stopte hij nu ook weer. Het oude houten vakwerkgebouw dat aan dit restaurant zo een typisch uitzicht bood en dat hen zo aantrok had plaats gemaakt voor een onpersoonlijk en met marmer beklede bank. Hij bleef ook hier even staan, keek ietwat warrig rond en zetten dan zijn wandeling verder naar de door struikgewas omzoomde vijver.

Daar aangekomen nam hij plaats op de tweede van de zes banken die rondom deze vijver stonden. De in grijs geklede man nam een zakdoek uit zijn jaszak en wiste eventuele vuiltjes van de bank en maakte een gebaar naar zijn denkbeeldige begeleidster om plaats te nemen Hij hief zijn linkerarm opdat deze op de rugleuning van de bank rusten kon. Met de rechterhand wees hij naar de eenden en vertelde aan zijn begeleidster wat deze dieren op dit moment aan het doen waren. Hij greep in de jaszak haalde er iets eetbaars uit en hield het voor zijn gast. Omdat deze niets nam deelde hij zijn portie met zijn gevederde vrienden en zichzelf, daarna plooide hij het zilverpapier zorgvuldig weer ineen en stak dit in zijn jaszak.

Na een bepaalde tijd wandelde hij om de vijver, liep dan regelrecht naar het kleine kerkje dat dit dorp rijk was nam plaats in de voor laatste rij banken. Daar verbleef hij ruim een half uur, prevelde een of meerdere gebeden en liep dan naar voren knielde even ging dan naar links de voorste banken voorbij. Het enige geluid dat er in het kerkje te horen viel waren de korte tikken die de wandelstok maakte. Voorzichtig en iets voorovergebogen als wilde hij niemand storen liep hij weer naar buiten. Eens buiten wees hij met zijn wandelstok in de richting van plaats waar hij zijn wagen vermoedde, draaide zich nog eens als wilde hij zich bedanken voor de rust die over hem in het kerkje kwam en vervolgde dan zijn terug vanwaar hij gekomen was.

Het was altijd al donker als hij bij de auto aankwam. Meerdere passanten die op de havenkade liepen vonden de handelswijze van deze oude heer raar. Men begrepen niet waarom hij altijd eerst het rechterportier opende en weer dichtsloeg en dan om de auto liep en dan pas zelf in de wagen stapte. Hij opende zijn portiervenster en wuifde met een witte zakdoek naar buiten als wilde hij vrienden vaarwel zeggen.

Langzaam verliet de auto zijn standplaats en verdween langzaam bijna zonder geluid te maken en werd één met de duisternis, enkel nog uitgezwaaid door het licht van de vuurtoren.

Uit ontmoetingen

© Wilhelm Janssen 2008