den dazen duivel spreekt, en zal zijn lot vereren, gedebrouilleerd ontwennen van de klucht

de contaminatie van deze prestatie is het vervolvuldigen van vacuümsemanticiteit waarin zonder respijt mijn onkundigheid gedijt

een verloren thespisch heldenlied, als addendum van m’n curriculum noxum,

in deze nexus van teneergeslagen tumultueuze tirades

ik ben thuisloos

deze fornicatiemarathon met eigen alludatie op bestuiving met reine rede en integer intellect leidt tot ontwijkende inwendige verbalisatie van “wat een kwal-iteit” en “waar is de vunzigheid?”

verschaf me het ius belli voor alle ratio cognoscendi, en loof het ius bibendi, en onteer de morfologie, leef de neerlandisering van m’n romaniteit

deze exdoctrinatie die me torpedeert naar het zelfloze zweven, naar intermediaire meditatie, tussen pot en pint

mijn beduusde penetratie in gemaskeerd lyceïsche kringen, ontaardt in faliekant bezingen van mijn ongeslaagd woordenboekdoordringen, in de vespers van m’n ondervolle almanak

eigenkwijlpoeperij van satirisch satijn, zacht om te voelen in sofistische smoelen

brak om te braken over m’n lucide taken

de zon gaat ten onder in mijn geest, en Kant is er geweest

precept van m’n categorische kwadrateringen, naar radicaliseringen en de totemisering van het altruïsme, als een noumenon dat mijn Ego naast zich accepteert

met fluwelen mezozoïsche oerblikken ontwaar ik amicale aspiraties van verworpen geteisem,

en ik eis ‘em op, m’n corona van angelen

in m’n abominabele ataraxia roest rust

mijn obediëntie aan de draak van een burleske revelatie van vaardige revitalisatie van belegen bombast

mijn theatraal toerisme door tutoyering van iedere temerige term,

Al is onbetekenend, mits door mijn knudde geest gemalen

conceptualisering van een ongenaakbaar tragikomisch imago, m’n poëzit gekraakte lumbago

fordistische singuliere mechanisatie van incompetente correlaties,

als kwispedoor voor linguïstische incongruentie

mijn lavement voor scribale faecalisatie, gaat gepaard met evapotranspiratie

van humide zielenroersels en fluviale woordenontlasting

veneer vernuft, loop toch naar de ghibellijnen

ik overdrijf graag de schmalkaldische oorlog

hier, de zeloot, onverdoken falangistisch, door opace consternatie,

oreert oblieke alliteratie, lethargisch en rustiek

onanie en vieze woorden, transdanubische geile oorden, als contractie passeren mijn oog

hij staat gespannen nu, de boog, en Philoktetes voelt mijn spasmen

reik me aan een preservatief, contra dit agenitaal oraal amateurorgasme

deze promiscue omgang met rariteiten van mijn duistere Dietse impotentie

seculier aanroepen van de almacht, m’n stipendium een votief

ik ben snoezig als ik sardonisch kijk, de compositoire kosmopoliet

Joe Cocker’s erotiserende burrelen, van ik laat m’n hoed op, maar er licht een gloed op,

van verwaande woorden en perverse sexistentie

ik hoor de Heer met bluetooth, ruisen in mijne kop, vibrale visioenen,

van alsjeblieft nu stop

ik ben bang, te bang

het granieten genie, onbeteerd maar doorversmeurd

mijn ultralinkse inslag van isolationistische amorfe idealen

ik zal van vetje geven, Vetje van Peter Pan, dat is mijn geile held, had ik dat al verteld?

solipsistische sanering van de knollen in mijn brein, dit is kwetterpoep, dit is simpelsoep

weg uit ontschapen ontslapen in generische conventies

naar exuberante endogame eugenetica en asumiere taalslijperij

atomair aanhoren van hoe moleculen zich nestelen, in zomersei-zoenen,

en hun jachten ontgroenen

cultiveer deze conscriptie, tot pulp voor de paupers, de Gordons en Cyndi Laupers

jolijtjolig jodelen met torentjes van taal, als tampons gebruikt om me even te stoppen

m’n gluten niet op peil, ik kluif het raamkozijn af, dat kijkt op vele stille morgens,

in mijn ochtendbranie

tekstuele tonaliteit is significante eenzaamheid

sive nunquam sive semper, de eeuwige demper, op de vreugd

ik de brave nozem, ik de gulle geestverruiming, ik amechtig adamant,

blink in m’n staalkaarten op de tafel van toevallige kritieken

ik rectale restauratie van m’n oedipusgemis, ik zoroastrisch ad nihilum

m’n pretentie ambieert penitentie van de eminentie der baldadigheden

de hybriditeit van mijn ijdelheid smaakt vele vormen,

gesilhouetteerde stofschaduws

vleespenis of bloedpenis, dat is immer de vraag, zichzelf doen zwellen als woorden en weer teruggetrokken sterven in gezaag, of ongevuld geraamtes graven,

wachtend op de opstoot van het ritme van de trom, altijd even dom

doorsijpel mijn cosmetisch croonen, met alledaagsheid van weleer,

ik voel het weer kwijnen, de woordenzucht verteerd

………. tot later