Zo vertelt ze,

van gedachten in de span van

een ontmoeting die ze jaren her

gehad heeft waar ze

sprankelspits, sterk en rijzig

schoonheid in verontrusting vond.

Dat zegt ze haperend en herinnert

met een ribbel op haar lippen.

Of ik luister, vraagt ze

op een toon met lichte adem en

een stem die in geluid

geschuierd is en wankel,

zoekt naar onbedachtzaamheid,

voorzichtig vragen om iets

op te schuiven, dichterbij.

Zo vallen ogen in een plooi

de schuinte van behagen, dons

van wil die onnadenkend

in een roes te overwinnen

om en om en wiegend in

’t gewicht te komen. Evenwicht.

Een hand die open vouwt,

reikt en wenkt als in een nevel.

En ’t praten is al lang geen praten meer,

slikkend in de tonen;

de huiver is nu meester op de huig.

Ze wil me dat ik zie

terwijl ze neuriet.

We jagen in elkaars gewricht,

zwaar, onthand en schilferig 

hartstochtlodend eens en weer.

Blikken ogen kruisend en de

tijd staat hoorbaar als een snaar;

ik zal je naam als offer

op een fluistertoon bezweren,

keer op keer opdat je tot me,

naar me, in je dring.

(150608)