I.p.v. kaarten

De man Jacob zat op de rots en tuurde uit over een azuur-blauwe zee. De horizon verloor zich in een trillende streep. Een schip met helgele zeilen kwam voorbij. Aan dek zag hij een meisje met naakt bovenlijf. Er naast lag een gebronsde jonge god die met de handen over haar borsten ging. Ze sliep.

Links van hem zat een Amerikaan te schrijven. Hij was van middelbare leeftijd en was doende aan het verlate epos van zijn leven. Dat kon je niet zien, maar hij had hem dat verteld toen ze de avond tevoor aan de bar aan de haven hadden zitten drinken. 

‘You know something?’ had hij hem gevraagd. Hij moest dat ontkennen, maar wachtte tot de man hem zou informeren. Hij had dus vriendelijk van nee geschud.

‘You know, a man must make something of his life.’

Jacob was dat niet met hem eens, maar beschikte niet over het benodigde discoursmateriaal in de Engelse taal.

Wat hem betrof kon het leven naar de hel lopen. De vraag was eerder hoe zijn tijd zo comfortabel mogelijk door te brengen.

Hij knikte dus maar weer, maar nu in vragende zin. ‘Are you sure?’

Deze response verraste de Amerikaan. ‘A man’s gotta do what a man’s gotta to do.’

Volgens Jacob was die tekst een citaat. John Wayne? Sylvester Stallone? Nee, dat was die van “I’m your worst nightmare”. Ongeregeld denken was Jacob niet vreemd. Daarom was hij ook alleen. Niemand kon hem echt volgen.

‘You know...’ De Amerikaan begon een nieuw cliché. Wat een cultuur moest dat zijn, opgebouwd uit gemeenplaatsen. Maar Jacob keek belangstellend. Wie weet kwam er nog wat anders uit.

‘I should have killed her.’

Ho. Wacht even. Dat beloofde meer.

‘And you didn’t?’

‘No, I did the decent thing. Divorced her, me playing the guilty party. And her sleeping around like billy-o.’

De Yank raakte in gepeinzen. ‘En ik maar denken: where did I go wrong.’ Ook weer een citaat, maar Jacob mocht hangen als hij wist waaruit.

‘Incomptabilité des humeurs?’

De mannen keken beiden verrast op. De observatie kwam van een dame, die aan de andere zijde van de Amerikaan zat te lezen, even verderop.

Ze glimlachte vriendelijk. ‘Oui, votre discours me frappe. Classique. Les hommes. Toujours la même.’

‘Oui, madame. Toujours.’ De Amerikaan ging moeiteloos in het Frans over. Jacob was daartoe niet bij machte. Verstaan ging nog een beetje, als de zinnen de vijf woorden niet overschreden.

De Amerikaan antwoordde de dame. ‘But vous avez raison. We konden elkaar niet verdragen, toen de fysieke attractie over was.’

‘Dus u  hebt haar gedumpt?’

‘Au contraire. Zij mij. Toen mijn krachten begonnen te slijten, zocht ze haar vertier elders.’

‘Ah, les Américains...’. Ze haalde de iets gevulde schouders op. De boezem deed daaraan storend mee.

De  Amerikaan spreidde de handen op francofiele wijze. ‘Oui, nous Américains.’

Ze raakten in geanimeerd gesprek over intermenselijke relaties.

Jacob moest het daar laten afweten en verloor zich in de eigen geest.

Waarom zat hij hier eigenlijk? Om tot de essentie te komen. Waarvan? Wel, van het leven. Vrijblijvend dus. Anders dus dan bij de Amerikaan, minder bewerkelijk. Jacob kon volstaan met denken.

Was hij alleen in het leven? Ja, gelukkig wel. Dat wil zeggen, practisch gezien. Ina had hem minachtend verlaten, na de scheidingsovereenkomst in haar voordeel te hebben beslist.

Ze werd daarin gesteund door hun dochter, weliswaar om een andere reden. Die verweet hem een tekort aan intellectueel gedachtengoed. Zij zelf had zich die kunnen verschaffen aan de universiteit. Door Jacob ruimhartig bekostigd, inclusief een peperduur lidmaatschap van de VVS. Vrouwelijke Studenten, godbetert. Twinsetjes met parelkettinkjes. Over feminisme gesproken.

Maar Jacob was niet geheel mal geweest. Hij had een deel van zijn bezit afgezonderd op een geheime rekening en kon zich een redelijke welstand veroorloven.

Hij was echter een zuinig man, die de toekomst zo lang wilde laten duren als hem paste en het lot hem toestond.

Zo bevond Jacob zich nu voor een tweespalt. Op de rots. Gemangeld tussen Frans en Engels. Hij stond maar op. Een wandelingetje zou wellicht soulaas bieden.

Maar hij had niet goed gezien dat het strandleven werd gedomineerd door kleine ettertjes met schepjes en netjes, die ongecoördineerd heen en weer werden gezwaaid en resten van krab en kwal als een aureool om zich heen verspreidden. Dus ook op zijn keurige witte broek. De betrokken ouders zagen dat met vreugde om hun levendige kroost aan. 

De wind stak op. Die veroorzaakte een hevige branding, met manshoge golven. Een prachtig gezicht. Misschien deed hij er goed aan die te betreden. Hij kon niet zwemmen. Een elegante oplossing die niemand kon storen met gevoelens van schuld.

Ina zou zeggen: ‘De klootzak. Hij wist toch dat hij niet kan zwemmen.’ I.p.v. kaarten en grafrede.

Toen Jacob zo met die  gedachte speelde, besefte hij, dat Ina daar nou precies op zat te wachten. En de golven waren wel erg wild. Rustig en kalm verscheiden zou moeilijk zijn.

Op zich was die wilde branding wel mooi. De witte koppen schitterden in de zon. Daaronder de groene schaduw van het water. En ook iets donkers. Hij keek nog eens goed. Dat was.... Hij rende het water in. Proestend en kuchend kwam hij bij het voorwerp. Een kind, dat machteloos omver was gevallen in het geweld. Hij trok het omhoog en hield het onderste boven. Hij viel zelf ook weer, maar hield zich toch staande. Hij sloeg het wezentje hard op de rug, tot het begon te hoesten. Het was een meisje. Ze sloeg toen de armpjes om hem heen en hij strompelde overeind, tot iemand het kind uit zijn handen nam.

ÓK, man. She’s alright. I’ll take her from here. I’m a doctor.’

Hij stond op en hoestte en kotste al het water eruit. Toen hij zijn oren had leeg gemaakt van zand en zee, hoorde hij applaus. Hij keek op en zag een groep mensen op het strand staan, die hard schreeuwden en in in hun handen klapten. Een vrouw rende op hem af.

‘Godsklere man, ze was bijna verzopen. Dank je. Dank je.’ Ze omhelsde hem en rende toen achter de dokter aan. ‘Mijn buurman. Uit Mierlo.’

Mierlo. Of all places. Terug in het vaderland.

Het groepje verspreidde zich weer. Een paar mensen kwamen hem nog op de rug kloppen en de hand schudden.’Well done, chap.’

Jacob zag de moeder en het kind met de dokter in het Strandhotel verdwijnen. Daar hoefde hij dus niet meer op te letten.

Hij liep terug naar zijn rots. De Amerikaan was verdwenen. Hij ging weer zitten en keek over de azuurblauwe zee uit. Er kwam een zeilboot voorbij, met witte zeilen. Aan boord lag een wat oudere heer, met naast hem een jonge vrouw, die hem liefdevol over het kalende hoofd streek. Zijn dochter. Hopelijk.

Hij moest maar eens een nieuwe witte broek gaan kopen. Deze zag er niet meer uit.

h.