op lenteavond als vandaag
roept over ‘t dromend water  
de zon haar kinderen
om op ‘t tapijt van vuur
onder miljoenen lichten
in diepgoud afscheid
majesteitelijk te vieren

als Assepoester eens
ontvlucht zij ‘t feest
in brandend vurenkleed
glijdt tussen vleugels
water, lucht gloeiende sleep,
als bruidsjapon nog achter zich
trouwt zij met schaduw van de nacht

en op het water brandt
haar lachen als uit rode spiegels
doorschijnend edelstenenblauw
vloeit over naar het zachte roze
en op de weidse hemelweiden
opent een God zijn oog
in ’t zilver van een halve maan
aardgeboren schoon.